02.06.2023 saat 4:17
Depremin üzerinden neredeyse üç ay geçti. O kadar nankör bir varlığız ki; çığlık çığlığa , üşüyerek donarak beton yığınlarının arasında vahşice sıkışmış çaresiz bekleyen insanlar öldü. Türkiye Cumhuriyeti’nde ne çabuk da unutuldu!!
Makam, mevki, koltuk sevdalıları!! Biliyorum, bu dünyada hesabını veremeyeceksiniz. Ama öteki dünyada ikielim yakanızda olacaktır. Kula kulluk edenlere yazıklar olsun. Ölen canlar da bizdik ,Unutulanlar da bizdik. Hangi kitapta yazar!!
Tüm partililer ; sizler dünyanın en büyük seri katillerisiniz.
Bu dünyadan göçüp gidenler geri gelmeyecek evet.Ama şunu asla unutmayın garibanların ahı Ahirette veya Dünyada elbet bir gün Yerini bulacaktır. Bu dünyadan göçüp giden yüreği temiz insanlara selam olsun.
Yer yüzü bahçesinin
En iyi saki(n)leri gidiyor bir bir!
Her gün bir gül daha koparılıyor.
Said'ler önden seçiliyor,
Cennetin konakları* doluyor bir bir !
8 menzil 8 Anahtar ve binlercesi haneye ,
Dünyadan geçerek konaklarına tek tek yerleştiriliyor.
Ölümleri mübarek olan cennet sakinleri !
Onlar yaşarken ,
Ahiret yurdunun sadık yolcuları
Ne ise
Vefa artık bir semt ismi,
İnsanda nadir bulunuyor.
İnsanın ruhu artık yoruyor,
Günahlar boynunuza,
İnsan kendi değerini düşürüyor.
Dünyaya bu kadar tamah ederken,
Akıl gitti, dert arttı.
Zülfünden alsam bir gül tanesi;
Koysam kalp defter'inin arasına,
Kelam yetmez o! gülü anlatma'ya;
Bütün diller toplansa bir ara'ya.
Taradıkça saçları açılır el'lerine;
Şiir yazsan her bir tel'ine,
Sözcük yetmez hiç bir'ine,
Görsen dilin döner lüle.
Gözleri büyülü sanki;
Kime baksa etkiler kalb'ini,
Yüzünde gülüşü cevher'i,
Paha biçilmez buna ki.
Lale gibi gül gibi çiçek misal'i;
Nadide yetişen dünya güzel'i,
Yakut yanın da sönük şan'ı;
Bir İnci kadar rakkat'ı.
Kalem seni yazar durmadan;
Ne güzel yaratmış yaradan,
Yaşadı sana aşık olan,
Bahtını açık etsin yaradan.
İnsan öldüğünde en yakınının, en sevdiğinin unutma süresi 18 aymış.(Bu en uzun süre)
Yani 18 ay sonra acısı diner, sizi tatlı bir anı olarak anımsarmış.
Düşününce içim acıdı bir an.
Değer verdiklerimin,
Çok sevdiklerimin,
“Onlar olmadan asla olmaz” dediklerimin
Beni 18 ay sonra unutacak olması... ?
İyi bir iş, geniş bir ev, bir araba, emeklilik hayalleri, “Hele şu da olsun rahatlayacağım” derken bir bakıyorsun hayatın sonuna gelmişsin.
Lakin bizim yaratılış sebebimiz araba, ev, bağ, bahçe değil ki...
Hiçbir değer üretmeden, iz bırakmadan yaşanan bir hayat 80 yıl değil de 800 yıl olsa ne yazar ki?
18 ayda unutulduktan sonra...
Yazık oluyor bize. Çok ucuza gidiyoruz.
- İnsanın yetiştirdiği öğrencileri olmalı, öğretmen olmasa bile...
Yazdığı bir kitabı olmalı en azından, ya da yazmaya azmettiği...
- Tanımadığı, adını bile bilmediği insanlarda iz bırakmışlığı olmalı...
- Birileri çevirmeli yolunu “Siz beni tanımazsınız ama ben sizi tanıyorum, siz benim hayatımı değiştirdiniz” demeli yıllar sonra...
- İnsanlara selam vermekten korkmak şöyle dursun, tanımadığı onlarca insanın yüreğine dokunmalı, sohbet etmeli, dertleşmeli, arkadaş olmalı...
Ah! bu çok fazla dünya telaşesine dalmışlığımız yok mu...
Mezardakiler de aynını yapmıştı...