Bazen sevinivermek için öylesine küçük şeyler yetiyor ki insana. Belki sevinmeyi özlemiş olmamızdandır bu.
Bazı şeyler vardır, onları anlatırken zorluk çeker insan. Bulamaz kelime, bulduğunu da yetersiz sayar.
Bazı şeyler vardır, ne kadar istersen iste, anlatamazsın. Eksiktir hep... Sezersin, hissedersin ama yetmezsin anlatmaya.
Şimdi ben öyleyim. Sen benim için nesin sevgili; sen benim acımsın, kederimsin, sevincimsin,her şeyimsin.. İşte bu kelimeler yetmiyor ifademe.. Anlamalısın.. Sen tamamlamalısın..
Hayat bizim için beyaz bir güvercindir. Ne kadar uzaklara uçarsa uçsun dönüp gelecektir. Süt beyaz sabahlarımız, beklemenin tadına varılmış akşamlarımız olacak.. Günlerin taze, görülmemiş yanlarını duyacağız. Yağmurlar bizim bereketli topraklarımızı,özlemlerimizi yeşertecek artık.
Yaşanmış her an, iyisiyle—kötüsüyle bizim bir parçamızdır çünkü. Bazen, en zor günler bile hatırlamanın buruk tadını kazanırlar. Geçmiş içimizde bir yara gibi sızılar. Yaşamak, düşünmek, hatırlamak.. Duvarlar ve yarının büyük başarılara gebe olan günleri..
Acısız, sancısız yaşamak güzel değildir inan. Kedersiz, düz, her günü birbirinin aynı ve her zaman aynı rahatlık içinde geçecek bir hayat neye yarar?
Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili. Biz, kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını acımız yaptık çünkü. Dünyanın öbür ucunda, hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile içimizi parçaladı. Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk.. Yüreğimizin yufkalığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı. Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili.. Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak.. Ben, bütün hayatımda, hep üzüldüm, hep yandım. Yaşamak ne güzeldir be sevgili.. Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek.. Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın.