Hayat seni öyle bir noktaya getirir ki kendini sevdiklerinle savaşırken ve nefret ettiklerinle sevişirken bulursun. Üzülürsün. Pişman olursun. Sonra biraz zaman geçer ve tersinin bu dünyada işlemediğini anlarsın.
Boş boş duramıyorum ama bir şeyler yapabilecek durumda da değilim. Düşünemiyorum. Doğanın güzellikleri karşısında bir şey hissedemiyor, kitaplarımdan tat alamıyorum. İnsan kendinden bir kez vazgeçince tamamen kayboluyor.
Kalbime hasta bir çocuğa bakar gibi özen gösterip her isteğini yerine getiriyorum ama sen yine de bundan kimseye bahsetme; yaptığımı ayıplayacak insanlar da yok değil.