“yüzüme bakmasan da
yağmura düşürsen de gözlerini
gözlerime bakmasan da ne kadar
o kadar aydınlığın gökyüzüme uzanıyor
uykularımda nefesinin sıcaklığı
o kadar
hangi akşam kapımı çalan sen değilsin?
sen değil misin gizli bir kıvılcım gibi
gözbebeklerimde duran?
umutsuzlandığım her akşam
senin rüzgârın almıyor mu
uğultulu yorgunluğumu?
Sen ne garip bir kadınsın,
hiç vazgeçmesini bilmez misin?
Onca acına rağmen gülüyorsun.
Hiç sevilmemiş birisin
fakat sevmekten vazgeçmiyorsun.
Ne kadar kırılsan da,
kandırılsan da
güzel bakmayı bir türlü bırakmıyorsun.
Bazı kadınlar çok naif,
içleri enkaz, dışları çiçek...
Sen İstanbul'sun
Sen İstanbul'sun.
Yedi tepesinde yedi ayrı rengiyle
Üsküdar sahilinde denizi seyreden kalabalıklar içindeki
saçı at kuyruğu toplanmış sarışın kadınsın.
Sen İstanbul'sun.
Eminönü sahilinde elinde balık ekmek
Kadıköy vapurunu bekleyen kıvırcık saçlı
Üniversiteli kızsın.
Sen İstanbul'sun.
Güneşli bir pazar sabahı
Arnavutköy sahilinde elinde kahve
sabah koşusu yapan beyaz yakalı kadınsın.
Sen İstanbul'sun.
D.Y
Lütfen ağlama. Sen zeki, güzel, ince belli, entelektüel ve bibliyofili bir kadınsın.
Felsefe okudumsa iktisat okudumsa gece yarıları
boğazım kurumuş içim bir kalabalık
sıcacık mısralar okudumsa Yunus'tan
senin için okudum
gece yarıları
sen beyaz bir kadınsın
uzaktaki
gözlerin aklımdan çıkmıyor
sen beyaz bir kadınsın karanlıkları dinleyen
uzaktaki
sarmaşıkları duyuyor musun rüzgârda
yorgun başını üşümüş yastığına koyuyor musun
uyuyor musun...
Attila İlhan