Benim her şiirimde varsın ve olacaksın. Ama dünyanın en dehşet şiiri bile “sen" olamaz. Bunu yaşamak gerek. En asıl gerçek bu işte.
Sayfa 85Kitabı okuyor
“Biz onlara benzemeyiz! Peki neden? Çünkü… Çünkü sen varsın benim yanımda ve ben varım senin yanında, bu yüzden işte…”
Sayfa 19 - İletişimKitabı okudu
Hatice, dedim. Ben Leyla'yım, dedi.
Ürperdim. Yol kayboldu. Ay sustu.
Rüzgar bütün yapraklardan çekildi.
Yalnızlık işte, dedim.
Yok, dedi, sevmek arzusu.
Bir tek ölüler yalnızdır.
Bir daha ürperdim. Gülümsedi.
Su gülümsedi. Kedi kalbime yürüdü.
İnsanlar, dedim, konuşmuyor, dinlemiyor
Herkes bir top pıtrak ötekinin ağzında.
Korku, dedi.
Sayfa 19
bir sen varsın kurtulursam bu aşkla kurtulurum
HEW
İçimde sen varsın
Yokluğun, aman var olmasin
Kalemim sana ait
Gidişin bu nasıl bir vakit
Yazsam sanki anlayacaklar
Seni anlamak, ah imkansızlıklar
Neyse gitme
Gidersen gülüşünü kaybetme
Bulmak yıllarımı aldı
Unutmam imkansızdı
İnsanlar bilecek ya da bilmeyecek
Bendeki sen bitip bitip yeşerecek
Gözlerinin yanında iki ben
Sayfalarca şiirim de sen
Satırlarım bitti, sen hala gitmedin
Bugün çarşamba, uyumak sende güzel biliyor musun?
"bir kadın geçiyor yanımdan
bir sen varsın senden öte
seni geçiyor
seni gidiyor.."
Sayfa 244 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Derler ya her şarkıda başka bir anı canlanır diye,
İşte benim dinlediğim her şarkıda sen varsın..
Hatice, dedim. Benim, dedi.
Ürperdim. Ölüm yok, dedim. Yok, dedi.
Yalnızlık bile yok. Bir tuhaf ayrılık bu.
Gitmemişsin. Birazdan geleceksin.
Varsın ve yoksun. Elbette varım, dedi.
Aynaya bak. Duvara bak. Sokağa bak.
Gözyaşıyla yazılmış bir yazıyım yüzünde.
Her bir kirpiğinde iç geçiren zaman benim.
Sokaklar kalabalık ama odalar benim.
Sana bakan herkesin gözbebekleri benim.
Öyle oluyor dedim. Sen nasıl biliyorsun bunu.
Sayfa 18 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Hatice, dedim. Benim, dedi.
Ürperdim. Ölüm yok, dedim. Yok, dedi.
Yalnızlık bile yok. Bir tuhaf ayrılık bu.
Gitmemişsin. Birazdan geleceksin.
Varsın ve yoksun. Elbette varım, dedi.
Aynaya bak. Duvara bak. Sokağa bak.
Gözyaşıyla yazılmış bir yazıyım yüzünde.
Her bir kirpiğinde iç geçiren zaman benim.
Sokaklar kalabalık ama odalar benim.
Sana bakan herkesin gözbebekleri benim.
Öyle oluyor dedim. Sen nasıl biliyorsun bunu.
Sayfa 18 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Kimsesiz bir gece ve çok soğuk yalnızlıklar karşımda. Yağmurda ıslananla yağmuru izleyenin arasında, herkese yakın kendine uzak bir öfke. Öfke damarların, şiirsiz kanı. Bazı şehirlerin şiirleri vardır. Bazıları ise hüzünden uzak, mavidir. Ben hiç gitmediğim şehire sen varsın diye inandım..
Sayfa 61 - HayykitapKitabı okuyor
Bütün resimler sana benziyor
Hayret
Bütün aynalarda sen varsın
Nereye gitsem peşimden geliyorsun
Şimdi sigarasın dudaklarımda
Biraz sonra beyaz bir kağıt
Ve akşam içtiğim bir kadeh içki olacaksın
Kardeşim benim, dedi, buradan ayrılırken, şu koca dünyada hiç olmazsa sen varsın diye düşünüyordum. Ama şimdi senin yüreğinde de bana yer olmadığını görüyorum, sevgili keşişim!
Sayfa 351 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okuyor
Sen öyle varsın ki Ben yok gibiyim.
Bugün 
Ölmeye Yatmak’ı bitirdim. En son şubatta 
Katalin Sokağı’na on yıldız vermişim. Koca bir mart ayını on yıldız verebileceğim bir kitaba rastlamadan geçirmişim. Tam nisanı da böyle bitiriyordum ki 
Adalet Ağaoğlu imdadıma yetişti. Kadınlar ellerinin değdiği yeri nasıl da güzelleştiriyorlar dedim içimden. Her şey de olduğu gibi edebiyatı da bir çiçek bahçesine çeviriyorlar. 
Ayfer Tunç’un 
Kapak Kızı’ı okurken de düşündüm aynı şeyi. Sonra 
Füruzan’ ımız, Fatma Aliye Hanım. Hepsi bir saygı duruşunu hak ediyor. Sadece Türk Edebiyatı ile de sınırlı değil elbette. 
Annie Ernaux, 
Marguerite Duras, 
Agota Kristof, 
Magda Szabo, 
Toni Morrison, 
Jamaica Kincaid, 
Tove Ditlevsen, 
Elena Ferrante…oturdum düşündüm, ne çok kadının ruhuna konuk olmuşum meğer. İyi ki varsın edebiyat dedim.
Fakat kendi topraklarının kadın yazarlarını okumak çok daha başka. Anlattıkları çoğu şey senin de kaderin çünkü, gözyaşları senin gö yaşın, kederleri senin kederin. Sen de mi yaşadın bunu diyorsun, bunu ben yaşadım bunu annem yaşadı, şunu da komşu kızı, ilkokul arkadaşım… sonra şaşırmıyorsun bu kader ortaklığına. Ne de olsa biz aynı toprakların gülleri, laleleri değil miyiz? Aynı havayı soluyup, aynı sulardan beslenmedik mi? İyi ki var kadın romancılarımız, yoksa kim anlatırdı yazmamış olan onca kadını?
Bir iş daha edindim kendime. Türk kadın romancıların eserlerini keşfe çıkmak. Lakin önce birazcık 
Thomas Mann sularında yüzüp Alman edebiyatınının atmosferine dalmam lazım.