Bir sonbahar gündüzü
Bir sonbahar gündüzünde gördüm seni.
Daha önce hiç koklamadığım menekşe gibi.
Etrafta kimse yoktu, ama muhteşem bir şarkı çalıyordu.
Ve ben tekrardan seviyordum bu hayatı.
Sanki bana hayatı öğretiyordu güzelliğin.
Neşen ve gülüşün bu dünyadan değildi.
Yada biz aynı dünyada yetişmemiştik belliki.
Rüzgar esiyordu kısa saçlarından bir koku.
Söyle
Ve suya karıştırıp içiyordu son nesiller.
Şehirler birbirine girdikçe, insanlar birbirinden çıkıyordu
Ve artık aşık olmadan sevişiyordu köylüler.
Kadınlar erkeklerin cesedine, erkekler kadınların cesedine saklanmıştı
Caddeler inşaa edilmiş, sokaklar dar yapılmıştı
Gözleri güzel olan kadınlar sürekli ağlıyordu
Güzel bakan erkekler bir bir asılıyordu
Emperyalist devletler savunması az olan devletlere saldırıyor
Ve duymaz oburlar çağı aşkın öldüğü yerden türüyordu.
Faşist diktatörler hortluyordu bir bir ve kendi ırklarını üstün ilan ediyorlardı
Savaş sahnesine dönen dünya ucubeleştikçe ucubeleşiyordu
Ama ben hala seviyordum seni.
Ben seni sevdikçe insanlar ölüyordu ama
Kerbela’nın laneti idi yerler ve gökler kavruluyordu
Nimet bolluģunda insan kıtlığıydı dem, Oksijensiz kalıyordu beyinler
Şizofren çağın bakir kirlileri birbirine tecavüz ediyor
Ve şişe renkli tatsız çocuklar geliyordu nefret ile.
O güzel gözlü kadınlar ağlıyordu. Güzel bakan erkekler asılıyordu hala
Ben yine de seviyordum seni…