▪️Yavuz Bülent Bakiler üniversitede 4 yıl sevip de sevdiğini söyleyemediği hanımefendiye yıllar sonra duygularını söyleyince hanımefendi “neden söylemedin ben de seni seviyordum” deyince Yavuz Bülent Bakiler demiş ki: Seni o kadar büyük bir yürekle seviyordum ki kendimi sana yakıştıramıyordum…
Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
İnsan anımsar mı her gün aynı gözleri?
Seni seviyordum ve senin haberin yoktu, saçlarını izliyordum uzaktan
kulağının arkasına düşüşü ve burnun! Herkesten başkaydı işte..
Güldüğün zaman yukarıya bakardın, yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı, ne güzeldiler!
Sen bilmiyordun, ben seni seviyordum.
İclal Aydın
Ben seni, senin için herkesle savaşacak kadar seviyordum. Ama seninle savaşırken o aşkı kaybettim. Herkesle savaşabilirdim yorulsam bile yine de ayakta kalabilirdik. Ama seninle değil... Çünkü seninle savaşırsam; biz, biz olarak kalamazdık, kalamadık. Böyle bir savaşta kazanan olmazdı, olmadı.
Bana düşman değil, bana rakip değil sadece yanımda olmanı isterdim. Olmadın. Hiçbir zaman. Yanında olmak bedenen bir ortamda bulunmak değildi ki. Ben senin ruhunu hiçbir zaman ruhumun yanında hissetmedim.
Saliha
ÇIKIŞ O ÇIKIŞ
Her insanın aşkla açığa vurduğu özel bir çılgınlığı vardır. Tabiatım kör olsun, ben böyle bir çılgınlığın kurbanı oldum işte. Birbirine zıt iki dünyaydık. Biri açık, diğeri yamuk ve kapalı. Ben açıktım, kendime haksızlık edemem; o, sır küpüydü. Düşünce ve duygularını şifreliyor, iç içe geçmiş demir kılıflar içinde sunuyordu.
