Sanırım sevgi böyle bir şeydi. Her şeyiyle kabul edebilmek değil, onu o olduğu için sevebilmekti. Hata yapabileceğini bilmek, affedebilmek, koşulsuz şartsız kendini ona bırakmak ama bir yanlışı olduğunda onu anlayabilmek, özünü bilmek, ruhunu görmek, ne olursa olsun tüm kalbinle sevmek fakat tökezlediğinde sadece taşa değil, ona da suç bulabilmekti.
Kör olmamaktı işin sonunda.
Ona olan aşkına kör olmak ama yanlışlarına kapı duvar olmamaktı.