Sone 64
Zamanın o hoyrat sillesini yiyince bir kere
Ne yüce çağlar devrilip toprak altında kalıyor, gördüm.
Yerle bir oluyor ihtişamlı kuleler bir bir
Yok olmaz denen tunç, kölesi oluyor azgın ölümün.
Gördüm ki, doymak bilmez okyanus, durup dinlenmeden
Toprak üstüne toprak alıyor kıyıların krallığından.
Sayfa 70Kitabı okudu
Çoktan ölüp gömülmüş insanların diktiği
Geçmiş çağların görkemli anıtlarını
Zamanın korkunç elinin çirkinleştirdiğini görünce;
Bir zamanlar yüksek olan kulelerin yıkıldığını
Ve pirincin insan öfkesinin sonsuz kölesi olduğunu görünce;
Aç okyanusun sahilin krallığını kapladığını
Ve sert toprakların denizi yer yer doldurduğunu,
Kazancın kaybı ve kaybın kazancı artırdığını görünce;
Her şeyin doğasının değiştiğini,
Doğanın çürümeye mahkûm olduğunu görünce;
Yıkım bana düşünmeyi öğretti
Zamanın aşkımı alıp götüreceğini.
–William Shakespeare, 64. Sone
"Shakespeare'in 64. Sone'sinin sonundaki dört mısrada...
Böylece yıkımlar bana düşünmeyi öğretti,
Zamanın gelip aşkımı götüreceğini.
Bu düşünce ölüm gibi, değiştiremez,
Yalnızca ağlar, yitirmekten korktuğuna sahip olduğu için."
Sayfa 51 - MetisKitabı okudu
