71 günün sonunda destek almadan yürüyorum artık.. Profilime bu iletiyi iliştirmek istiyorum. Benim için çok zor olan bu süreci atlatmış olmanın sevincini bakıp bakıp yaşayacağım.
Geriye baktıkça üzüleceğim haber sayfaları, 2 ay boyunca bana eşlik eden şarkı ile bu alıntı kalıyor.
google.com/url?sa=t&source...open.spotify.com/track/7dgOLxdM8...#231437069
Ayrıca bu alıntıyı da denk geldikçe okuyacağım.
Çünkü kitabı ilk okuduğumda sıralanan bu nimetler için şükredip geçmiştim. Aradan birkaç hafta geçti ve kaza sonucu hastanede yatarken aklıma 4. ve 5. maddeler geldi. Kitabı istedim ve yatmak zorunda olduğum, omurgamı ve gövdemi hareket ettiremeyecek bir şekilde hastanedeki 7 veya 8. günümde bu kısmı tekrar okudum. Uzun süredir hiçbir cümle bu kadar dokunmamıştı bana.. Her şeyin kıymetini bilmemiz gerektiğini yaşayarak görmüş oldum.
Ve 3. okuyuşum yani bugün;
2 ay geçti artık korse ile oturabiliyorum, hareket edebiliyorum ve hastande değil evdeyim..
Bugün sonsuz şükür ve mutluluklar benimle..
ne aile, ne devlet, ne de göğün buyurgan krallığı
hepsinden azade
içinden türküler taşan bir dağ yolunda mavileşerek büyüyen o gecede
kendi gezegenime gidiyorum koşar adım çünkü dünya, sana çok kırgınım.
dünyaya kırgınım, yüzümdeki hikâye çok eskidi
saçlarımı okşasın diye inandığım ve uzandığım el
ellerimi bileklerinden koparıp toprağa ekti bahçem talan edildi, siyaha bulandı tüm çeyizim
ve ben artık yaradan ve neşeden yapılma hırçın bir kediyim
Her yolu kendin bulmak zorunda olduğun ve çoğu zaman ayağını nereye bastığına dikkat etmen gerektiği böyle bir yerde yaşamanın, onu ne denli bezdirdiğini anlayıvermişti.
Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.