"Sizin, benim, hepimizin iyi bildiği boşluğa yuvarlanma düşlerinin hiçbirinde yere çarpmayız. Çünkü, yere çarpmak yok olmak demektir. Ağaçlarda yaşayan atalarımızdan yere çarpanlar hemen o anda ölmüşlerdir., Doğru, yükseklerden düşüşün yarattığı şok, beyin hücrelerine ulaşmıştır, ne var ki hemen öldükleri için oluşan molekülsel değişim kendilerinden sonraki kuşaklara ulaşmamıştır. Sizler ve ben yere çarpmamış olanların torunlarıyız; bu nedenle bizler gördüğümüz düşlerde boşluğa düşer, ancak yere çarpmayız." (kitaptan)
Peki bilgi birikimimiz sadece bu düşme hissi ile kalmasaydı? Yaptıkları her adımı hatırlayabilseydik nasıl olurdu?
Karakterimizin demesi gibi 'ilk defa yaban mersini görüyordum. Ama her gece rüyalarımda sarkıkkulak ile beraber çalılardan topladığımız yaban mersinin tadını biliyordum. Ağzıma götürmeden evvel tadının nasıl olacağını biliyordum ve haklıydım.'
Hayır kitap realkarne durumunu işlemiyor. Nitekim rüyasındaki atası hiçbir şey bilmezken karakterimiz rüyalarının bilincinde olduğu zaman o ve atası iki farklı birey olarak izler durumları.
2 güzel geceye sığan, keyifli bir kitaptı. Benden 10/10 puan aldı.
Bulantı
Yazar: Jean Paul Sartre 
Jean-Paul Sartre
Kahraman: Antoine Roquentin
Şehir: Bauville, Paris
Mekan: İçinde varolduğun her an
Bir kitaba dair düşüncelerim beni hiç bu kadar zorlamamıştı. Kitaba başladığım günden beri nasıl yorumlanır bu kitap? diye çılgın düşüncelere girdim. Belirtmek