Yürüdüğüm yollar
Bir toz bulutu bir karabasan
Yar’in söylediği sözler
Bir haşin rüzgar, bir dalgalı deniz
Gördüğüm gözler
Bir edalı bakış, bir nazlı serzeniş
Yaşadığım yer
Bir fakir çatı, bir umutlu pencere
Yediğim yemek
Bir kuru soğan, birde kaynayan tencere
Sabahın ayazı gönlümü soğutur mu ?
Bendeki bu ayrılık acısı söylemekle durulur mu ?
Yarın hak divanında söylesem sözümü,
Girdiğim günahlar artık benden sorulur mu ?
Diyorsun ki var git yoluna
Yoluna adadım başımı
Ölsem kabul olur mu ?
Bir şirin öpüşlə başlar sevgilər,
Sonunda həmişə soğan acısı :))
Çocuklar bana şunu öğretmişti;
İmkanınız olmadığı için bir çocuğa her gün üç öğün soğan ekmek yedirebilirsiniz,paranız olmadığı için çocuğunuza eski ayakkabı,eski elbiseler giydirebilirsiniz.Bunun hiçbir vebali de günahı da yok.Ama onu sevgiden mahrum
bırakamazsınız.Eğer bırakırsanız o çocuğa borçlusunuz. En acısı da bu borcu parayla ödeyemiyorsunuz,ama o çocuk size o borcun hesabını yaptıklarıyla fazlasıyla ödetecek.21 yüzyılın doğum servislerinin kapısında şu yazmalı:Doğacak bu çocuğunuza yaşatacaklarınızı yaşamaya hazır olun (Pusula Umudu Gösteriyor;syf:124)
Soğan 30 TL olmuş adam hala aşk acısı çekiyor. Kuru fasulyenin yanına soğan kıramayacaksın olum bundan büyük acı mı olur? Neyse gündem seccade, namazı kılıp uyuyun bari 🤫😏
Şu an Sevdam ağlıyor gözlerimden
Soğan o kadar acı, hayat gibi,İstanbul gibi lezzetli bir kuruya ekmek banarsın ya hani, işte o Soğanın acısı...
İnsan babasını kaybettiğinde tüm kemikleri kırılıyor gibi hissediyor ilk başta, zaman geçtikçe oluşan boşluk içerisine çekiyor, kimsesizliği anlıyorsun, hatta birebir yaşıyorsun. Sonra dağ gibi ana geliyor karşına, öyle bir güç ki, babanın eksikliğini tamamlıyor ve kocaman sevgisi ile seni sarıyor. Yaraların zamanlar kapanırken, anneyi de kaybediyorsun. Bu sefer içerisine düştüğün boşlukta kayboluyorsun. Annenin yeri dolmuyor çünkü, sesini özlüyorsun, öpüşünü, koklamasını özlüyorsun. Evine gittiğinde seni sabırsızlıkla beklediği pencerenin boşluğu intihara sürüklüyor seni. Söyledikleri geliyor aklına, kavgaların, gülüşmelerin vede anıların..... Hepsi birer bıçak darbesi oluyor bedeninde, yürüdükçe, nefes aldıkça derinleşiyor acısı. Öyle kapanacak bir şey değil, mezarda bile kanlı oluyor kefenin. Anne bir dağ, bir kuvvet veya ekmek kokusu. Anne yokluğun içerisinde varlık demek. Anne soğan ekmek yedirirken sana baklavayı anlatarak tattıran kişi. Ayıbını örten ve ne yaparsan yap arkanda duran yüce varlık. Seni seviyorum annem............:(
sevdiklerinizin kıymetini bilin
İnsan gönülden sevdiği bir kişiyi ya bedenen bu dünyada, ya da ruhen kalbinin en derinlerinde bir yerde kaybedince ve bu kaybedişin ardından da sevdiği kişiden sadece geri dönüşü olmayan acı ve özlem duygusunu duymaya başlayınca o güne kadar üzüldüğü, sevindiği ya da peşinden koştuğu dünyalık ne varsa bunların ne kadar ehemmiyetsiz olduğunu anlıyor. Bisikletten düşüp ayağını incitmiş acı duymuşsun, serçe parmağını masanın sivri köşesine çarpmışsın, mutfakta yemek hazırlamak niyetiyle soğan doğrarken elini kesmişsin; çok sevdiğin elbiseyi giymişsin, çok iyi bir işe başlamışsın; evmiş, paraymış, araziymiş, malmış, mülkmüş bunların hepsi boş geliyor artık. Bunu, annesini ya da babasını çok sevmesine rağmen onları toprağa vermek zorunda kalan kim varsa o kişiye sorabilirsiniz. Mutlak aynı cevabı verecektir. Acısı ve özlemi yüreğinden gelecek kelimeleri bastırmaz, susturmazsa eğer...