Burada sokrates iki savunma yapmıştır. ilk savunmasından sonra mecliste kendisine karşı gelenlerin sayısı 80 artmış, yani 40 kişi ölüm cezasına hayır demekten vazgeçip evet demiş. sokrates'in döneminde kendisi gibi suçlar işleyen kişiler ya para cezası ya da sürgüne mahkum ediliyordu. dolayısıyla aslında ilk başta kimse bu cezanın idam olacağını düşünmüyordu. bir şekilde kurtulacaktı. fakat sokrates mahkemede öyle tavırlar takındı, öyle konuştu ki kendisine karşı gelenlerin sayısı arttı ve böyle bir sonuç doğdu. sokrates'in böyle yaparak ölümü bilerek seçtiğini söylemek mümkün. çünkü onun ölümünün, adalet sisteminin saçmalığına çok iyi bir örnek olacağını biliyordu, ve karşı geldiği devletten, devletin inançlarından en iyi intikamını bu şekilde alacaktı.
Sokrates, kendisinden yüzyıllar sonra gelen tasavvuf ehillerinin sahip olduğu gibi bir olduğu erdemi o zaman kazanmıştı. ölümden korkmuyordu. ölüm yokoluş ve bitiş değildi onun ruhu için.
Davada iddia edilen "gençlerin ahlakını bozuyor" dan kastın ne olduğu tam olarak anlaşılamamıştır. xenophon ve platon bu noktada farklı düşünür, sokrates kendi tanrılarını yaratıp (daemonia) o inanca mı çağırıyor yoksa gençleri devlete karşı gelmeye mi ikna ediyordu tam olarak emin olunamıyor kısaca. ama bunun da pek bir önemi yok. sokrates'in savunması'nda önemli olan felsefesinin özünü kavramak.
Ayrıca bordo siyah yayınlarından çıkan versiyonda bir çok kaynaktan derlenmiş 60 sayfalık önsöz&tahlil bulunuyor, okumanız salık verilir.
