Solğun Çiçəklər
Sara, qorxulacaq bir şey yoxdur, mən səni sevirəm, sən məni. Mən sənsiz yaşaya bilmərəm, sən mənsiz. Kimsə bizi birbirindən ayıra bilməyəcək.
Ayırdılar...
Solğun Çiçəklər
Gül dövrəsini tikanlar bürüdüyü bir halda, bülbül ona yanaşa bilərmi?
Sayfa 40Kitabı okuyor
Solğun Çiçəklər
Qorxma, mən gecə-gündüz pərvanə kimi dövrənə fırlanıb, sənə gələcək bəlaları sinəm ilə qarşılaram.
Sayfa 35Kitabı okuyor
"Suyu qaçmış hovuza
Bənzəyir dəniz indi,
Solğun yerlərdə qalır
Saldığın hər iz indi,
Toy günü yarı ölmüş
Gəlinlərə bənzəyir
Ağ paltarlı buludlar....
Sən gələndə
Çiçəklər açılardı,
Sən gələndə
Daşlar da gül açardı,
Sən gələndə
kədər məndən qaçardı...
Gündüzlərin səması
Nədənsə indi bumbuz,
Gecələr başım üstə
Nə ay yanır , nə ulduz,
Nədənsə bu xoş baharda
Sarı yarpaqlar açır
Söykəndiyim ağaclar..."
Vaqif Səmədoğlu
“Solğun çiçəklər”
Vicdan! Vicdan! Pələngi-biaman! Vəhşiyi-canistan! Fəlakətlər təcəssüm edib nizələr kimi insanın gözünə batsa da, ildırımlar hiddətlənib insanın vicdanına hücum etsə də, səmalar tənəzzül edib bombalar kimi insanın başında gur-gur partlasa da, yaralı vicdanın xəfif iniltisi qədər insanı narahat etməzlər. Ah, vicdan!
Sevmək ağaca bənzəyir. Seven - boz bir kötüye... Sevilen-yagışa... Gecə yağışı kimi... Zaman-zaman qaranliq gecede üstünə yağan yağış sənə yeni heyat verir. Yeni ümidlərlə doldurur boz qəlbini. Axan damcılar kötüyün üzərindən süzülərək onun an derin hisselerine hopur. Sənə hopur... Boz dərin parıldamağa başlayır. Səhərə yaxın sən artıq əvvəlki boz kötük deyilsən. Tumurcuqların var, xefif yaşılaçalan yarpaqların var... Bu tumurcuqlarla birlikdə böyüyürsən sən də... Gözəlləşirsən... Artıq tenha deyilsən sen. Ümidlərin, xeyalların, sinəndə böyütdüyün çiçəklərin var... Artıq "cansız" deyilsən. Sene nefes veren yağış var... Sonra sevib böyütdüyün o elvan rəngli çiçəklərin anidən senin bütün ruhunu almağa başlayır. Sən onu böyütdükcə o seni kiçildir. Sən onu sevdikce o seni itirir. Yağmırsa daha yağış, hər gün daha çətin olur çiçəkləri sevmək. Susuz onları böyütmək, yaşatmaq... Mümkün deyil... Sonda bütün çiçəklər rənglərini itirərək solmağa başlayır. Kiçilib nazilen solğun rəngli ümidlər səndən ayrılıb yarpaqlarla bir yerde yellene-yellene sovrulur, torpağa qarışır. Nəticəde yenə boş, boz, cansız bir kötük olursan. Başladığın yere geri dönürsən sanki... Yaşamaq üçün növbəti yağışları və elvan çiçəkli ümidləri gözləməyə...
Sayfa 151Kitabı okudu
