Orada burada gözlerimi yaşartan sözcükler fark ediyorum.
Sıradaki soruyu sorma cesaretim var mı acaba?
'' Beni kullandın. Kariyerimi mahvettin , bütün hayatımın bir uçurumdan düşüşünü seyrettin... ''
'' Benim için artık geri dönüş yok. '' Duvar gibi bir yüzle ona bakıyorum. '' Yeterince geri dönüş yaşadım. Başka olmayacak. Olmuyor. ''
'' Her neyse , sanırım sizinle işimiz bitti , '' diyorum son hikayemi de anlatmayı bitirdiğimde. '' Oldum ben. ''
'' Oldun mu? ''
'' İyileştim. ''
'' Evet. ''
Solgun görünüyorum ve biraz da... bilemiyorum. Süzgün. Grip gibi. İnsana saldırıyor ve bütün bedeninize bir darbe indiriyor.
Sosyal anksiyete bozukluğu , genel anksiyete bozukluğu ve depresif epizotlar.
Epizot. Sanki depresyon , her cümlesinde komik bir espri olan bir sitcom'muş gibi. Ya da merak uyandıran , sürükleyici bir TV dizisiymiş gibi. Oysa benim hayatımdaki tek gizem , '' Bir gün bu boktan kurtulabilecek miyim? '' sorusu. Ve inanın bu hiç de heyecanlı , sürükleyici falan değil , düpedüz sıkıcı. Ve giderek daha da sıkıcı oluyor.
Sanki eski , geleneksel , tekdüze Samantha bir bez bebeğe dönüştü. Onu suya fırlattım ve eriyip yok oluyor. Yerine yepyeni bir ben geldi. Yeni umutları olan ben.
