Bugün hastanede bir cingenenin yanina oturdum . Üç çocukları vardı. Aslında dörtmüş, sonradan öğrendim. Her birinin arasında birer yaş farkı vardı. Görmen lazım. Adamın birinin yanına oturup; "Hacı nasılsın," dedi. Orada bulunan herkes gülüştük. Anladım ki, bu dünyada onlara da ihtiyaç var. Onlarda bu dünyanın bir çiçeği... Dünyanın çeşitliliğe ihtiyacı var. Bir süre daha oturdular, bu süre zarfında, bende düşündüm. Acaba ne hissediyorlar. Dışarıda dilenip, hastanede normal sıradan bir insan gibi oturmak nasıl bir duygu...
Çocuklarına para versem, ne hissederlerdi. Denemeden anlayamayacağımi öğrendim. O cesareti de bulamadım kendimde...
Peki parayı vermiş olsaydım ve onlarda utansaydi, buna hakkım var mıydı?
Yoktu elbette, sonuçta onlarda bir emekçi, sokaklarda gezerek para kazanıyorlar. Hastanede ise benim gibi bir vatandaşlar...
Neden yüzleri bu kadar kirli...
Hiç kimse onlara yüzlerini yıkamayı ogretmedi mi?
Eğer ki öğretmediysek ve ellerinden de tutmadiysak, o zaman kim sorumlu?
Tüm bunların sorumlusu bizleriz...
Dünyada yaşanan bütün kötülüklerin yegane tek sorumlusu biziz, o zaman...
Ama herkes kendince iyi birer insan...iyi birer insan olmaya da devam edelim.