bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun
ağır ağır, yollara inen karanlığa
bana benzeyen biri geçti evinin önünden
kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya..
o geçen ben değildim.
bir gece, yatağında uyuyordun..
uyanıverdin birden, sessiz dünyaya.
bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan,
ve karanlıklar içindeydi odan..
seni gören ben değildim.
ben çok uzaktaydım o zaman,
gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya.
artık beni düşünmeye başladığından
bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya..
bunu bilen ben değildim.
ölebilirim genç yaşımda,
en güzel şiirlerimi söylemeden götürebilirim.
şimdi kavakyelleri esiyorken başımda,
sevgilim,
seni bir akşam-üstü düşündürebilirim.