Bir şeyler öğrenmekle hemen öğretmen olmak gerekmez ki!
Kendisini tanımlayan insan, yapabileceği diğer şeyleri unutur. Peki ya kendini tanımlayamama nasıl başarılabilecek?
Aramayı öğrenmektense, bulmayı öğrenmek yeğdir - sürekli arayan bir kişi, hemen bulan bir kişi haline nasıl gelebilir ki?
İnsanlık istediği kıvama gelmiş, bomba ise yeterli güce ulaşmıştı. Zenginlik ve yoksulluk arasındaki uçurum daha önce hiç olmadığı kadar derinleşmiş, kabalık ve kendini beğenmişlik neredeyse tek inanış haline gelmişti. Ölüm arzusu, insanlar arasında salgın bir hastalık gibi yayılıyordu. Doktrinler, dinler, mezhepler, çeteler, siyaset ve silah ticareti; bunların tümü de aynı cehennem makinesinin parçalarıydı. Ateşleme bujisi ise teknolojik olarak hazırdı: "IMMORALITY FOR FEW", sürekli olarak genç yoksulların bedenlerinin kullanılması suretiyle, bazı yaşlıların biyolojik ölümsüzlüğünü sağlamak. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar hesaplamış ve şu sonuca ulaşmıştı: Her şey hazırdı.
Hermes, eski zamanlarda bütün tanrıların yaptığı gibi genelde zengin ve mutlu insanların yanında olmuş, uygun birisini bulduğu anda onu zengin ve mutlu etmekte de tereddüt etmemişti. Çünkü o takdirde söz konusu kişinin kendisine saygı göstereceğinden ve adını anacağından emin oluyordu. Fakat bu durumun artık değiştiğini fark ediyordu. Bu çağda birisinin zengin olmasında tanrıların hiçbir katkısı yoktu. Yeni düzen imkân veriyordu buna. Zengin olan bu kişiler ise normalde olması gerektiği gibi mutlu olmuyorlardı, aksine daha çok hesapçı ve cimri insanlar ortaya çıkıyordu. "Elit tabaka" adı verilen bu insanlar arasında Hermes kendisine ait olanları ne bulabiliyor, ne de yerlerini belirleyebiliyordu. Onları bulduğu yerlerde ise gereğinden çok fazla kör bir yıkıcılık hüküm sürüyordu.
"Eğer adaletsizlik adaletli olmaktan daha fazla barış sağlıyorsa, ona nasıl karşı çıkabiliriz ki?"
Kahrolsun geleneklerin zulmü!" diye bağırıyordu,
"Çağın Ruhu bizzat karşınızda",
"İnsan, kendi soydaşlarını soyan tek hayvandır."
"Sana daha iyi bir yaşam bahşedilene kadar bekleme, onu çal!"
Çağın ruhu olmak neredeyse bir koleksiyoncu görevidir: