O sazlı sözlü eğlence gecelerinden birinde, huzurdaki sanatçılar "Gel gitme kadın" şarkısını söylemeye başladı. Atatürk'ün yüzü bulutlandı, gözleri nemlendi.
Ertesi sabah manevi kızı Sabiha Gökçen geldi yanına; "Niye ağladınız o şarkıda?" diye sordu.
Atatürk hüzünle "Gökçen" dedi; "Ben bu toprakları seviyorum. Yurdumun toprağını, dağını, taşını, havasını, insanlarını seviyorum. Bazı şarkılar bana bir gün bu insanlardan kopacağımı hatırlatıyor. İşte o zaman içime bir ateş düşüyor. Ve bu ateş, sonradan gözyaşı olarak akıp gidiyor. Unutma ki Mustafa Kemal'ler de insandır ve onlar da zaman zaman ağlamak isterler."