Hilalişko777
@sundaymanhilal
Kimliğiniz alışkanlıklarınızdan doğar
4 okur puanı
Ocak 2024 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
O kadar yalnızım ki birden, gördüm de
Binlerce yıldızıyla bu sonsuz mağaranın içini
Ha yanıp söndü, dedim
Ha yanıp sönmedi bir ateş böceği
Sayfa 325
Ve bilir diyordu herkes, bilir Rodosta
İnleyen bir kaya olduğunu ara sıra
Kuşların konmadığı, yılanların sokulmadığı
Kurtların uzak tuttuğu yavrularını
Bir kaya, tek başına…
Sayfa 321
Okur Takip Önerileri
Hilalişko777 tekrar paylaştı.
Bir yanda gül renkli şarap, şirin sevgili
Öte yanda iki yüzlü dincilerin zilleti
Çoğu cehennemlikmiş dünyada aşıkların
Desene kimsenin göreceği yok cenneti
Bilmem kimim neyim, benden ne kalır yarına
Cennet mi düşer yoksa cehennem mi payıma
Sevgili, şarap, müzik yeter bana
Gerisi senin olsun al cenneti çal başına.
Yastığa başımı koyup gözümü kapattığım andan itibaren Maya değil, bambaşka biri olacaktım. Bazen aşık bir genç kız, bazen bir politik eylemci, bazen bir maceraperest… Bunlardan herhangi biri veya başka bir şey olabilirdi, ama mutlaka Maya kimliğimden çıkacaktım.
Fyodor Dostoyevski, insanın ancak acı çekerek olgunlaşacağını söyler. Bu açıdan bakınca İstanbul’un benim hayatımda çok önemli bir yeri var. Çünkü ben de bu şehirde olgulanştım
Başka Bir Gökyüzü
Daima açık ve durgun
Farklı bir sema,
Ve karanlığa rağmen
Değişik bir günışığı var orada;
Solgun ormanlar der değil,
Sessiz tarlalara etme aldırış,
Yaprakları yeşil,
Bir küçük orman var yaz kış
Ve parlak bir bahçe var,
Kırağı ve donun asla uğramadığı;
Solmayan çiçeklerin içinde
Arıların canlı vızıltısını işitirim:
Gel gir, bahçeme
Yalvarırım, kardeşim!
Emily Dickinson
İçmek,
Gözlerinde içmek ay ışığını.
Varmak,
Gözlerinde varmak can tılsımına.
Mehmed Arif
Tanımı nedir mutluluğun? Kim olduğunu, ne istediğini, büyük arzunu bilmektir. Ben olmaktır. Yani herkese göre değişir. Tektir, eşsizdir. Yaşam denen gerçekliğin bize sunduğu parmak izidir. Mutluluk varılması gereken bir nokta değildir. Kabul etmektir. Şimdiyi tatmaktır.
Biliyor olmak iyi bir şey ama hissediyor olmanın hazzını anlatamam.
Önümde uzunca bir yol, sonu denize varan. Düz değil, ölçülü hiç değil, sağı solu, girintileri çıkıntıları, engebeleri var. Yani hiçbir yol dümdüz ve aynı değil insan eli değmedikçe. Doğayı kılavuzun yap ve onu izle. Hayatın da böyle biliyorsun, bazen tümsekler çıkar önüne bazen kaymak gibi akar gider.
sanki bu yapbozun tek uymayan parçası benmişim gibi hissediyorum. Kendime şunu sormaktan alıkoyamıyorum:
Beni buraya sürükleyen şey neydi?