Sözcüklerin kölesiyim... Sözcüğe inanıyorum mutlak olarak... İnsandan, tanımadığım insandan da hep bir sözcük bekliyorum, hatta tanımadığım insandan daha çok bekliyorum. Tanımadığım insana hâlâ umut besleyebilirim. Sanki kendim bir şey söylemek istiyorum... Ve karar veriyorum... Hazırım. Birine bir şey anlatmaya başladığım zaman, sonra o yerde, bahsettiğim yerde, hiçbir şey bulamıyorum. Orada bir boşluk olunca, bu hatıraları kaybediyorum. Orada bir anda, bir çukur. Ve uzun süre beklemek gerekiyor dönsünler diye. Bu yüzden susuyorum. Her şeyi içimde işliyorum. Yolları, labirentleri, oyukları...
Sayfa 252Kitabı okudu
ANNE
Anne, akşam oluyor!
İkindiye vuruyor kalbim
Gözlerim sırrın gözlerine değiyor
Büyüyorum ve kapılıyorum çağrılmış balonlara
Ne varsa iteklediğim kendimden
Gerisin geriye kucaklıyor beni yeniden
Sayfa 62Kitabı okudu
" Kadar"
izliyorum
dışarıdan bakıyorum artık
yabancıyım kendime de
tanıyamıyorum
eskisi gibi değil hiçbir şey
değişiyor
acıyor
ama geçmiyor
Tam bir kitaptan alıntı yapacağım
Akımla kendi acım geliyor , susuyorum vazgeçiyorum kaybediyorum . Ve dirhem dirhem ölüyorum
05:42
Günler, aylar, belki de seneler geçmişti. Mevsim yaza dönüyordu. Kışları ne kadar seversem bu serin ve tenime huzur veren sabahların habercisi yaz ılıklığını da o kadar severdim. Doğduğum yerin bunaltıcı yazlarına yenilmemek için sabahın bu saatlerinde, çatı katında güneş doğana kadar kitap okur, bu serinliğin tadına varırdım. Şimdi çok uzaklardayım ama aynı hislerle oturmuş pencerenin aralığından göğe bakıyorum. İki ay üç gün önce geldiğim bu yabancı memlekette, ilk defa yüksek binaların arasından parlayan Ay'ı gördüm. Oysa ne çok severdim onu izlemeyi. Evimin konumu dolayısıyla her daim yatağımın baş ucunda duran ve bana bakan güzelliğini.. Sarı lambalar kapandı. Biraz daha aydınlandı ortalık. Yeni tanıştığım bir yazarın aynı adlı romanı gibi geçen 'kadransız saatler.' İsimsiz ve sessiz geçen günlere inat ötüşen kuşların cıvıltısı. Pencerenin aralığından esen ılık esinti.. Sanki bütün bu hayatı ben yaşamamış gibiyim. Bütün bu hissettiklerim sanki çok uzak bir geçmişte, bilinmeyen bir roman kahramanının hazin öyküsü gibi rüyalarımda. Güneş doğmaya başlıyor. Bilinmeyen bir gün daha kapıyı çalıyor. Bense bugün hangi kitabın içindeki kahramana can vereceğimi düşünüyorum. Bazen hasta oluyorum, bazen savaşıyorum, bazen ölüm döşeğinde son arzumu söylerken bazense âşık oluyorum. Ait olamadığım hayatımda sırası geldikçe yaşıyorum her birini. Bazen bir mısrada buluyorum kendimi ama sonra yine kaybediyorum. Bazen bir kahramanın sözleri ele veriyor beni ama sonra yine susuyorum. Ay, silinmeye yüz tuttu şimdilerde. Uyumalıyım diyorum. Bir daha kim bilir ne zaman görürüm ki seni?
SUSUYORUM ve KAYBEDİYORUM.
En büyük haykırışlarım da aslında en büyük susuşlarımı yaşadım.
Bağırmıyorum artık.
Susarak yaşıyorum;
haykırışlarımı,
yıkılışlarımı,
yok oluşlarımı,
paramparça oluşlarımı.