Resimleriyle şiir yazan, şiirleriyle resim yapan bir adam... Yaşadığı çevreyi, ailesiyle olan bağını, yağmuru, aşkı, sevgiyi, hayatı, kitapları,resim yapmayı, dinini, şehrini, doğayı ve gözünün gördüğü herşeyi sevgiyle şiirlerine dokuyarak anlatan bir şair Sohrap Sepehri. Bir zambağa bile "siz" diye hitap eden bir şairi anlatır şiirlerinde ve o şair ta kendisidir, bunu bana geçiren onun şiirlerinin zarifliğidir. Mütevazi bir anlatımla, muhteşem şeyler ortaya çıkarmış. Hayatın somut yönlerinden tamamen soyut yönlerine geçiş yapmamı sağladı. Onun şiirlerinde, hayat matematiğinin anlamına vardım.
Doğanın birbirine olan merhametini hissettim;
( Ben birbirine düşman iki çam görmedim,
Gölgesini yere satan bir söğüt de görmedim.
Karaağaç kovuğunu bağışlar kargaya.
Nerde bir yaprak varsa, içim açılır.
Afyon çiçeği yıkadı beni varoluşun selinde.)
Yetinmeyi öğrendim;
( Ben bir elmayla hoşnutum,
Ve bir papatyanın kokusundan.
Ben bir ayna, bir saf bağlılıkla yetiniyorum.)
Yaşamın unutulmayacak hoş bir adet olduğunu, kelimenin ve yargıların değişmesi gerektiğini, yağmur altında yapılacak onca güzel şeyin varlığını, bir cırcır böceğini dinlemeyi, pencereden sızan güneşi hissetmeyi öğrendim. İyi ki okudum dediğim kitaplardan birisi oldu. Şiire ilgisi olan herkese okumalısınız diyorum.
