Tahammül seviyem yok artık
Kimseye gereginden fazla katlanamıyorum
17 Mayıs 1985'te doğdum,
Adem oğlu ademler arasında yoğruldum,
Herkesin doğrusunu doğrum bildim,
Kendi işimi bıraktım herkesin işine koştum,
Koşmayı bıraktığım zaman da bencil oldum.
İnsanların işine yaradığın kadar iyisindir bu hayatta dediler, önemsemedim,
Yine de insanlardan umudumu kesmedim,
İyilik yaptım, kötülük gördüm kızmadım, küsmedim,
Benim de tahammül seviyem varmış geç anladım.
Zamanla insanlardan uzaklaşıp kitaplara sığındım,
Sevgiyi, dostluğu, arkadaşlığı orada buldum,
Ve günlerden 17 Mayıs 2024,
Hamdım, piştim, yanmaktayım,
Kendi zihnimin krallığındayım...
- Fatih Arslan
Özür dilemek yerine aynı hatayı ısrarla yapmaya devam eden insanlara karşı tahammül seviyem sıfıra indi.
Hayatımın bir döneminde herkesi “tamam” kabul etmeyi öğrendim.
Tahammül seviyem arttı. Bekledim,değiştirmeden ilişki biçimimi. Dostuma da,sevgilime de ,aile üyelerine de aynı şekilde yaklaştım.
Hoşuma gitmeyen varsa direkt yorum katmadan dile getirdim. Çok daha az yorucu.
Peşin hüküm ya da önyargılar beni yorar ve çok yanıltır.
Bir kitabı yarıda bırakmayı sevmem, normalde çok sarmasa da bitirmeye çalışırım, fakat başladığım son 3 kitabı da yarıda bıraktım. Tahammül seviyem mi düştü ne
Şu paragraf güzel anlatmış; "Her şeyden çok sıkıldığım bir evreye geldim. Tahammül seviyem yok artık. Kimseye gerektiğinden fazla katlanamıyorum. Kimsenin peşinden koşacak gücüm yok. Belki de koşacak gücüm yok.Olacak her şey kabulüm, olmayana da üzülecek zamanları çoktan geçtim."