Evet, bizzat kendim bir düşkırıklığıyım, kırık bir rüyayım ben. Ve hepimiz öyleyiz.
İnsan yerle gök arasındadır, ne tam olarak yere, ne tam olarak göğe aittir.
Yazmak hodbince bir eylem olarak göründü bana. Yazmaya kalkışanlar mağrur kimselerdi.
Hiç kimse, hem sorumluluk ve hem de umutsuzluk hissini aynı anda kapılamaz. (Saint-Exupery)
Başkasıyla karşılaşmanın en iyi tarzı diyor, “onun gözlerinin rengini bile fark etmemektir.”
Beklenti, bekleyiş değildir.
Biz insanlar söylediğimiz zaman anlamaktan, anladığımız zaman söylemekten vazgeçiyoruz.
Bitmemiş geçmişle başlamamış gelecek arasında kalan şimdinin hiçbir önemi ve değeri yoktur.
Derinden bir düş kırıklığı benimkisi. Geçen her gecenin leyle-i kadr, karşılaştım her kişinin Hızır olmadığını anladığım zaman kırılıyorum.
Benim kurtuluşum ancak benim gibi,
Benim kadar kurtuluşu
Özleyenin bana el vermesiyle mümkün.
Anladım ki benim felâketimi tatmamış olan
benim hangi felâkete uğradığımı bilemez.
İnsan her an verebildiği kararlarla insan oluşunu üstlenir veya reddeder. Hayra veya şerre rücû eder. Duası hayra veya şerredir. Karşı karşıya kaldığı sonuç bir katlanmayı gerektirir.
Her çıkmaz sokağın çıkmaz olduğunu anlamak için sonuna kadar yürümek zorunda bırakıldık.
Güvendiğim dağlara kar yağmış falan değil. Derinden bir düş kırıklığı benimkisi.