YAPAYALNIZ KALMANIN 6. GÜNÜ
''düşlerimin karnı ağrıyor
umutlarım ceninken idam sehpasında
hayallerim kurşuna dizilirken
göz yaşı değil
bileklerimden kan akıyor
okyanusa kafa tutuyor gözlerim
söylesene usta
bu acı geçecek mi?''sabah uyandığımda gözlerimi açmadan kalemimin dilinden dökülen heceleri kağıdın yüreğine nakş ettim. alfabeler istipdadımı kabul
Yuva Kurmak;
Yuva kurmak evlat sahibi olmak müthiş bir şey...
Tamam.Ama acaba çok üstüne gitmesekmi insanların?
Kızlar 25’i,erkekler 30’u geçince toplum “eee ne zaman evleniyorsun”,”evlen artık”,”seninde başın bi bağlansın”diye başlıyor konuşmaya.Anne babalar sırf mürüvvet görmek için hastayı,akli dengesi yerinde olmayanı,siniri tepesinde olanı,kendine
Öyle acizim ki… Bitti derken bile devam etsin istedim. Son konuşmamızı yaparken öyle sarılmak istedim ki, hem ondan kaçıp kurtulmak hem de deli gibi sarılıp öylece kalmak istedim. Her şey bitti derken bile lütfen hiçbir şey bitmemiş olsun dedim içimden. O öylece soğuk, yere bakarken ve bana olan aidiyetini tamamen kaybetmişken bile sarılmak istedim ona. O gün kendimi nasıl zor tuttuğumu , bugün hala tüm hücrelerimle hatırlıyorum. Ağladım o gün ve istedim ki gözyaşlarımı silsin her şey geçti desin. O kadar zor ki bir insandan nefret ederken her zerrenle onu istemek.. Ben gidiyorum derken, acaba kolumdan tutar mı diye düşünmek o kadar acizce ki… Hem canını deli gibi yakan hem de seni iyileştirebilecek tek insanın o olduğunu bilmek ve bunu reddetmeye çalışmak o kadar yorucu ki… Onu bir daha görmek bile istemiyorsun ama bir sarılsa tamam diyeceksin. Olmuyor tabii. Kalpsiz olan buz gibi otururken, o gün giden gitti ve defalarca arkasına dönüp bakarak, bir ümit oda o da bakıyor mu diyerek. Ama orada oturan asla dönüp bakmadı. Seni sonsuza dek sevebilirdim ama şimdi gidiyorum…
Yine sana.
her yerden kaçtım, çoğunlukla kendimden. Sığınağım ol istedim , seni evim bildim. Kendimden dahi bıktığım zamanda sende dinlenmek istedim. Sahilimdin , parıltılı güneşim , narin rüzgarım.
Ben serttim , kırılgan belki .. Ama sende tamam olmak istedim , seni ayna bildim.
Seni kendimden bir parça , eş bildim.
Acıklı bir ezgi , çalan türküydün evimde..
Ben kayboldum , seni yol bildim..
Beni bul istedim , gel istedim.
İnandım , sessiz ağladım gecelerde ,şiirlerde yaşadım..
Sen ol ve yaşayalım istedim.
Çok mu şey istedim?
ANNEMİN TERLİKLERİ
Şuramda,göğsümün kafesine
kendini çarpa çarpa öldürmeye çalışan
bir şey var ama annem yok.
‘’Anneni kaybettik’’ dedi babam.
Öyle donuk, öyle soğuk,
Derin yaralarım geçti şimdi
Akıttığım gözyaşlarını unuttum sandı herkes
Bir gülüşüme bin anlam yükleyip ,
Her şeyi unutmak için susup gittiğim halde ,
Umursamaz bir bakış atıp ,
Acımı hatırlatıyorlar bana.
Ne acı arkamdan attıkları kahkahalar
Ben gelince sus pus olup ,
Gözlerini duvarlara çevirmeler,
Biraz bahsettiğimde hikayemden bu kadar sanıp ,
Üzülme diyenlere üzülüyorum içimden.
Neden sadece susup düşünmek yerine,
Saçma sapan empati kuruyorlar eski benle
Sonra diyorlar ki ben olsam şöyle yapardım böyle yapardım
Peki, o zaman neredeydin?
Ben söyleyeyim, evindeydin
Belki bir reklam arasında geldim aklına belki yatakta uzanmış vaziyetteyken tavana bakarken. Bir dua ettin benim için sonra sağa döndün yattın. Şimdi gelmiş ben ağladım diye ağlıyorsun ben senin yanındayım diyorsun. Tamam diyorum ben artık böylelerine.
Sadece tamam. Söyledikleri üzülme lafı onların içini rahatlatıyorsa eğer eywallah, tamam. Sonra da gelip insan içinde kimse beni anlamıyor demeyin. Siz acı çeken bir insana üzülme derseniz o da size tamam der, işte bu kadar.
Artık ne acı ne keder korkutmuyor insanlığı...
Herkes kendi deryasına düşmüş, kurduğu düşlerin içinde kaybolmuş.
Artık ne başkasının derdini dinleyecek gücü, ne de nasılsın sorularına iyiyimden başka verecek cevap bulamıyor. Ben bugün yine geçip giden bir insanlığa yazdım. Ama insanlık dediğimiz şey yok oldu. O yüzden akıp giden zamana üzülmenin anlamı yok artık.! Kimse dostluk aramasın, dost kelimesi anlamını yitireli çok oldu.!!