Çoğumuz kendimizin,kendi hikayemizin kahramaniyiz.Bir kısmı sadece kurtarılmayı bekleyen,pek azı ise baskalarinin da kahramani. Hayat iki uç nokta da ilerliyor zor ve mücadeleci.Bizde iki dengenin yatay geçişgenlerinde ilerliyoruz.Doğumla başlayan masumiyet,çocuklukla renk katiyor hayata,gençlikle en deli,heyecanli çağlarini yaşiyor, tüm kani hissediyorsun uzuvlarindaki muhteşem akışi. Ve hayatin evresi dedigimiz yetişkinlik.Tüm yükün omuzlarina çöktüğü,kan akışinin nöronlarinda baski yaptiği,hayatinin iyikilerini keşkeler aldığı,geç kalinmişliklar yada yetişememişliklerle donatiyor seni.Yaş aldikça kendine kattiğin tecrubelerle ilerliyorsun bu sonu olan yolda.Hayatina aldigin insanlar seni tamamliyor.Karşilikli hatalar evresinde olgunluga eriyorsun.Ustadin dedigi gibi:Okunacak en güzel kitap insandir. Ve ekliyorum:Insanlari kalbinle dinle çünkü Yaradan sana onlarin sesiyle cevap veriyor. Bu husus çok önemli. Kendi benligimizi başkalarinin hayati,iletisiminde buluyoruz.Bize düşman olan nefsimiz bizi kör noktaya getirsede,Kalbime koydugumuz OD asla sönmuyor.Kendi iç alemimize rucu ediyoruz.Kaderimizin dönüm noktasi da bu anilar dedigimiz tecrube güruhu.Kış bahara ,insan umuda gebe. Ve inanmak bizi en uç noktaya götürür yeterki bu hayat çizgisinde inanalim.Bu Fani alemdeki mihmandarlarimiz kalbimizi anlayan insanlar ola. Bir gün gerçek alemde,olmamiz gereken yerde,zaman ve mekandan münezzeh kavuşucagimiz ve hasbihal edicegimiz Bilgelerle olmak duasi ile.Bu Ab-ı hayatta hayatimda olan,olmayan herkesi iyiki tanidim ve saygi duyuyorum.( Bugun de kalpten dökülen sözler )👩💻