her hikayedeki her karakter,iyiyle kötü,doğruyla yanlış arasında gidip gelebilirdi.ama farkı görebilenler iyi insanlardı.bütün suçu kabullenip hatayı itiraf etmek de zor ve tevazu gerektiren bir hareketti..
bazen burada oturup her şeyi izlerken,evrendeki en küçük toz zerresiymişim gibi hissediyorum.bir hiçmişim gibi..
kaybedecek ne kadar çok şeyin varsa,savaştığında o kadar cesursun demektir..
Okur Takip Önerileri
gerçek bir umutsuz trajedisini asla unutmaz..
yaşam ona bütün tohumları ve tomurcukları kıran bir dolu sağanağı gibi geldi..
dünyanın geri kalanı uyurken uyanık olmanın büyüleyici bir tarafı vardı.sanki onların bilmediği bir şeyi biliyormuşum gibi..
her pencerenin ardında bir alınyazısının beklediğini,her kapının bir yaşantıya açıldığını hissettim yine-gözlerimi yaşartacak kadar beni mutlu eden bir duyguydu bu;bu dünyanın çeşitliliği her yerdeydi ve böceklerin ateşli parıltıyla çürümeleri gibi en sefil köşe bile önceden belirlenmiş olaylarla doluydu..
bir de hakikati içlerinde taşıyıp da kelimelere dökmeyenler var..
içinde sadece suskunluk vardı artık:boğucu,soluksuz bir suskunluk,bir ölüm sessizliği..
geçmişin üzerine örtülecek ve onun gelecekteki günlerine gittikçe karışmasını engelleyecek bir bitiş istiyordu..
içte tutulan gözyaşları akıtılanlardan daha acıtıcıdır..
korku cezadan çok daha beterdir,çünkü ceza bellidir,ağır da olsa,hafif de,hiçbir zaman belirsizliğin dehşeti kadar,o sonsuz gerilimin ürkünçlüğü kadar kötü değildir..
gözyaşlarımı yapayalnızken deniz kıyısındaki kumlara gömsem daha iyi olmaz mı?ama ben asla ağlamadım,çünkü gözyaşları düşüncelere dönüştü,gözyaşları kadar acı düşüncelere..
içtenlikle söylemem gerekirse,ne neden yaşadığımı biliyorum,ne de neden yaşamaktan vazgeçemediğimi..