İnsan yaşamadığı bir savaşı hissedebilir mi? Hiç gitmediği bir ülkede hiç görmediği kadınlarla birlikte o ülkenin sokaklarında adım atabilir mi? O tanımadığı kadınlar için hıçkırıklara boğulabilir mi? Nana hepimiz için her şeyi özetlemişti. “Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, bir kadını gösterir.” Kadın olmak, insani koşullarda yaşama isteğini bastırmak zorunda olmak, acının her türlüsünü binbir farklı şekilde tadıp çıt bile çıkaramamak, insan kalbinin hudutlarını bir kere geçmiş olan aşkı senelerce sessiz sedasız büyütmek.. Bu kitabın yazılışından seneler sonra Afgan kadınlarının aynı şeyleri tekrar tekrar yaşamaları, dünyanın bütün bu zulme kulaklarını kapatıyor olması ne acı. Bu kitap ve Meryem adı her daim hatırımda olacak. Doğan her kadının attığı her adımda “özgür” olması dileğiyle…
