deniz
@tuvaldekiyara
Bir dikiş, iki dikiş, vazgeçiş. En büyük yaran ilk vazgeçişindir. En çok ilk vazgeçişlerin izi kalır.
10 okur puanı
Mayıs 2024 tarihinde katıldı
Bileklerimdeki otuz dört dikiş. Medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladığımı kanıtlayan apandisit ameliyatımın izi. Ve sırtımı kaplayan, Tanrı’nın yüzü. Bilmiyorum. Hızlı yaşadım. Ama genç ölmekten çok, hızlı yaşlandım. Ama hayattayım.
Kaç bina daha yıkılacak kalbime füsun? Kaç kader daha devrilecek ruhuma, sayamıyorum. Bıraktım saymayı. Unuttum birinin karşısına geçipte dolup dolup taşmayı. Birine ağlamayı unuttum. Konuşmayı beceremedim. Anlattım ama yetemedim kendime. Uzanamadı cümlelerim sancılarıma. Kendi içimde taşanları toplamaktan, göremedi gözlerim kimseyi. Kendimi bile. İçimden taşanları sığdıramadım hiçbir yere. Uyduramadım hiçbir kaba. Kendimi doluya koysam taşırdım, boşa koysam dolduramadım. Ben kendimi koyacak hiçbir yer bulamadım füsun.
Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim. Bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim. Beni uyandır.
Okur Takip Önerileri
Şunu anlayın ki: Asıl korkunç olan artık bir köpek kalbi değil, insan kalbi taşıması. Hem de doğada var olanlar arasında en rezilini.
