Bana bıraktığın bir kolyen, binlerce resmin, kokun sinmiş giysilerim (ki yıkayamadığım) onca konuşma, otobüs duraklarımız, kocaman sahil ve İstanbul. Kendime nasıl yeni bir rota oluştururum bilmiyorum. Lakin bir teşebbüse kalkmam lazım, yoksa ben beni bu zindan içerisinde yiyip bitireceğim...
Ki En Önemli Keşkem
Biz olmuştuk, bir olmuştuk. Ki sağ ayağım sol ayağımın nereye gideceğini tahmin bile edemezken, sen ağzımdan çıkmayan kelimelerin, kafamda oluşmayan fikirlerimin vücut bulmuş haliydin.
Ki En Önemli Keşkem
İnsan tüm dostlara ve sevdiklerine rağmen yalnız kalabilir mi?
Tüm hayatı kendi ellerinde iken bu hayatı başkalarına esir düşebilir mi?
Oldum, oldu dedikleri onu yarı yolda bırakabilir mi ?
Öyle Ki demiş ya hiç bir tutunacak dalı kalmamış hissi içerisinde (Rabbim Hariç) çaresiz kalabilir mi?
Ruhu esir, kalbi bağlı, sözü kısık, dili çekingen, kalemi korkak olabilir mi?
Uyandığında Allah'ım bu dünya bugün de bitmedi yoksa kıyamet bugün değil mi diye sorabilir mi?
Yada kıyamet kelimesi bir insanın her gün mihenk taşı olabilir mi?
Bir boşluk içersinde kendini tam bulma şansı var iken o elinden alınabilir mi?
Eski hâli beter viran iken yeni hâli o eskiyi aratabilir mi?
.......
Ki En Önemli Keşkem
Annen varken değil yokken bilir insan değerini derler ya, yalan. Çünkü ayrılırsın annem dersin, sevinirsin annem dersin, üzülürsün annem dersin, kızarsın annem dersin, döver seni yine ağlarsın annem dersin. Tek sığınaktır anne, tek yuva. Her yerde, her dizede, her tınıda, her seste, her dertte annem annem...
Ki En Önemli Keşkem