umutluvera
@umudluvera
İnsan, bir devrialem
Duran, düşünen, biten, düşen.
Ama kalkmaya meyilli, ama bir yanı çamur...
Üniversite
231 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Bir ağacın bu kadar çok şey bilmesi doğru mu! Bir ağacın bu kadar yaralanması! Dalına kurulan salıncakları, dalından sarkıtılan ilmekleri.Şu işe bak; ölümle hayat aynı dala bağlanıyor.
Sayfa 94 - şuleKitabı okudu
Ben kıbleye çevirmeye çalıştıkça seccademi,görünmez eller başka yerlere doğru çekiştiriyor.Ben yeşilde dinlendirmek isterken gözlerimi binbir renk yoruyor bakışlarımı.
şuleKitabı okudu
Rol dağılımı yapıldığında orada yokmuşuz da kimsenin istemediği o son rol bize kalmış gibi şikayetçiyiz hâlimizden.
Sayfa 54 - şuleKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Pişmeye razı etmeliyim nefsimi.İnsan pişirmek ne zor zanaat.Ne zor yumuşuyor kalbi,canlandıralım ateşi.
Sayfa 24 - şuleKitabı okudu
Mevsimlerden keder mi, söyle
Ne giysem yakışmıyor, uçurumlardan başka. Dağıtamıyor hiçbir güneş ruhumdaki sisi
Ve ben hâlâ yarın güzeldir diyorum,
Kalmasa da albenisi...
Sayfa 22
Ulu olan ancak takva sahibi olandır. İster vezir, ister şair, isterse çömlekçi olsun.Dâhilik abartıdır.Tevazu asıldır.
Sayfa 133 - Dergâh yayınlarıKitabı okudu
Ama bilirsiniz "yokluk" bir mertebedir ki ona ulaşmak her babayiğidin harcı değildir.
Sayfa 59 - dergâh yayınlarıKitabı okudu
Sevgi bir bakış, bir gülüş müydü bazen; bir akış, bir koşuş muydu? Sevgi gönül kumaşında bir nakış mıydı?
Ne çok şey öğretir hayat.
En çok da direnmeyi.
Sonra kimseye çok da güvenmemeyi.
Öyle her sıfatı herkese hemen vermemen gerektiğini.
Kalabalığın güzelliğini...
Yalnızlığın gücünü...
Kendi gücünü keşfetmenin en büyük mutluluk olduğunu.
Ama en çok da herkese “hiç kimse” olarak bakabilmeyi.
Bazı mevsimlerde güneş var diye aldanmayıp, yanına bir şey almanın gerekliliğini.
Yani ihtimalleri.
Hayatta her şeyin mümkünlüğünü.
Hikâyede Derviş’in dediği gibi:
“Bu da geçer yahu!” diyebilmeyi...
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
Kopmaz kökler salmaktır oraya
Beklemeyi şehrin selamsız akşamlarında öğrendik.
Bir mektup bekledik, bir bakış, bir gülümseme...
Tevâzu bitti...
İncelik bitti...
Hatıra bitti...
Gönül bitti...
Şarkı bitti...
Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte...
Seni sevmeye dağlardan başlıyorum
Kalbine yenilmek diyorlar buna.
Borcu mısır toplayarak bitecek gibi değildi. Olmayınca, bir de çok, bin de. Ah o batan balık, ne meraklıdır ya yan gitmeye, biliyorsun.
Fakirin umudu kazancından çok, borcundan az işte, ne yaparsın.