Hayır, hayır, hikâyeler duymak istemiyorum. Hikâyeler? Onlara ihtiyacım olduğunda kendim yaratırım.
Sayfa 29Kitabı okudu
Kişi, zevk esnasında kendini, varlığını unutur. Bir başkası olur, adeta bir yabancı… Ve insan ancak acıyla içene döner, kendine gelir, kendi olur. Unamuno
"Aşk mantığa gelmez!"
Sayfa 74
"Deli, evet; umutsuzluk delisiyim,"
Sayfa 74
"Yaşamım bir su sızıntısı gibi elimden akıp gidiyor,"
Sayfa 60
"Yaşamının elinin altından kayıp gittiğini duyumsuyor,"
Sayfa 58
"Kafasında ve yüreğinde bir boşluğun ağırlığını duyumsuyordu."
Sayfa 43
"Ben kendimin miyim? Ben, ben miyim?"
Sayfa 30
"Ben de ölüden daha beter değil miyim?"
Sayfa 19
"... ona göre ben, senin cezanım, senin cehenneminim."
Sayfa 18
"Dünyayı kendi içinde taşıyordu."
Sayfa 9
"Olduğumuz o sayesinde değil de, olmak istediğimiz o sayesinde kurtulacağız ya da yitip gideceğiz."
Sayfa 5
Basitliğin felaketi üzerine ya da daha doğrusu basitliğin mutluluğu üzerine düşünmeye başladım. Çünkü trajik mutluluklar söz konusu.
Sayfa 25Kitabı okudu
Ben de tıpkı Robinson gibi, yalnızlığımın kumsalında insan ruhunun çıplak ayak izini buldum; ama ne donup kaldım ne de dehşete kapıldım, aksine bu iz benim ilgimi çekiyordu. Bu insan ahmaklığının izi olmasın? Bir faciadan kaynaklanıyor olmasın? Peki ya ahmaklık, insanlığın felaketlerinden en büyüği değil mi?
Sayfa 24Kitabı okudu
Yaşam çok şey öğretiyor insana, ölüm daha çok; her ikisi bilimden çok, çok daha fazlasını öğretiyor...
