Ağlayarak gözlerimizi açtığımız şu kısacık hayatta. Ne kadar da üzüldük öyle değil mi? Ne kadar çok şeyi sorun edip günlerce uykusuz kaldık...dilimizden hiç düşürmedik sitem sözcüklerini, hep beni mi bulur bu dertler diye avazımız çıktığına bağırdık... Kapadık gözlerimizi ve yüreğimizi, şükür kapısına hiç varmadık... Oysa bir kelebek ömrü kadardı yaşamamız. Sadece bahar görüp, çok uzak diyarlara göç ettik... Bir daha değmeyecekti hüzün taşıyan rüzgarlar, tenimize... Bir daha ağlamayacaktık... Ama olmadı gerçeği göremedik... Önce kendimizi sonra ölümsüzlüğü kaybettik...
*İLİM TAHSİLİNİN EHEMMİYETİ*
Ebu’l-Ferec Abdurrahman bin Ali (rah.), Saydü’l-Hâtır isimli eserinde buyuruyor ki:
“İnsanlara bakıp hâllerini düşündüm, ekserisini zararda gördüm. Kimisi gençliğini türlü günahlarla geçirmekte, kimisi dünyevî lezzetlerle devamlı meşgul olmakta idiler. Kimisi de ilim tahsilinde çok gayretliydi. Her insan, yaşlandığında geçmişte işlediği hatalara,
içinde sen yoksun
tek dileklik hakkı olan hiçbir sonda
bütün günahları dizdiğim çantanın ceplerinde
kelimelerimin arasında adından bir harf yok
inanmıyorum birde
etinin var olmuşluğuna
etime yakın
sakın
sakın bana ruhundan bahsetme
onu üç kuruşa sattın
yan yattın
düz yattın
uykumun yoktu olduğu
yoksunluklarında
Güzel başlıyordu her şey
Güzel sözlerle devam ediyordu
Mutluluğu hissettiriyordu
Sevmeyi öğretiyordu
Gözleriyle aşkı tanımlıyordu
Geceleri uykusuz kalmaları sağlıyordu
Güne sesiyle uyanmayı alıştırıyordu
Uzaktan sevmenin ne demek olduğunu gösteriyordu
Aslında uzaklık yakınlık diye bir şey yok dedirtiyordu
Belkide çok sevmenin anlamını yüreğime yüklüyordu
Güzel başlıyordu her şey
Ama
Keşke güzel kalabilseydi demeyide eksik etmiyordu
Aşk…
Öner Akça…
Ağlayarak gözlerimizi açtığımız şu kısacık hayatta, ne kadar da çok üzüldük öyle değil mi?
Ne kadar çok şeyi sorun edip günlerce uykusuz kaldık.
Dilimizden hiç düşürmedik sitem sözcüklerini.
Hep beni mi bulur bu dertler diye avazımız çıktığınca bağırdık.
Kapadık gözlerimizi ve yüreğimizi, şükür kapısına hiç varamadık.
Oysa bir kelebek ömrü kadardı yaşamımız.
Sadece bir bahar görüp, çok uzak diyarlara göç edecektik.
Bir daha değmeyecekti hüzün taşıyan rüzgarlar tenimize, bir daha ağlamayacaktık.
Ama olmadı, gerçeği göremedik.
Önce kendimizi, sonra ölümsüzlüğü kaybettik..