Uyku, Murakami 'den okuduğum ilk kitap. Edinmek için çok aradım, bulduğumda da pahalıydı, anlamamıştım. Sonunda PDF olarak bulup okudum. Çok beğendim.
Okurken ürperdim, içime kaçan bir Murakami mi var acaba, dedim. Çünkü her şeyi ile beni anlatıyordu. Geceleri herkes uyurken bıkmadan, yorulmadan, uykum gelmeden okuyan bendim, her gün havuza gidip yüzemesem de bir saat yürüyen ben, hayatın tekrarından sıkılan ben, hep bir yerlere gitme arzusuyla dolu olan ben, kızım ve eşim uyurken onları uzun uzun izleyen ben, ev işlerini yaparken başka bir dünyada, bir şiirin dizelerinde, bir romanın sayfaları arasında gezinen ben.
İlk bakışta çok sıradan bir kurgu ile akıyor olaylar ama o basit olanın altındaki katmana indiğimizde değişiyor her şey. Ondan sonra ne kabusu kabus olarak okuyoruz ne de uykusuzluğu uyuyamamak. Her biri insan yaşamında belli bir ana, değişim, dönüşüm, farklılaşma anına denk düşüyor. Kitaptaki illüstrasyonlar da çok hoş.
Bir gece korkunç bir kabustan uyanan kadın anlatıcı bir daha uyuyamaz. Yorgunluk, uykusuzluk çekmez. Aile üyeleri uykudayken o yeni bir hayat yaşar, değişir, dönüşür. Hayatı, ölümü, kendi yaşamını, insanların yaşamındaki yerini sorgular. İçinde bulunduğu durumdan memnundur.
Bir gece herkes uyurken arabayı çalıştırır, yola çıkar. Sessiz, ıssız bir yerde durur ve...
Kitabı okuyanların yorumlarına baktım, çoğu açık uçlu bir sonu olduğunu söylüyor, Bana göre hiç de öyle değil. Bitmiş kitap.
