Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişi parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.
Duygulu düşler sokağı
Nerede bir ayrılık görsem
Acaba biz mi diye üzülüyorum
Onların yerine de acı çekiyorum
Ah be sevdiğim
Neden bizi böyle bıraktın ki
NKRGN
Herkese güçlü olmayı öğrettim, ayakta durmayı öğrettim, unutmayı öğrettim. Ama kendimi unuttum. Hayatta birçok insan için kendimi harcadım mi? Harcadım. Sonu ne mi oldu? Bomboş.Hani böyle yutkunamaz ağlamak istersin ya...
Ne yutkunabiliyorum ne de aglayabiliyorum. Kendini unutmuş bir şekikle karanlığın ortasında oturmuş sessizligi dinliyorum,
Çok sayıda insanla tanıştım, ama henüz bir arkadaş edinmiş değilim. İnsanlara cazip gelebilecek özelliklerden bende eksik olan nedir bilmiyorum; benden hoşlanan birçok insan var, benimle ilgileniyorlar, ama yollarımız sadece kısa bir süre için kesişiyor ve ben buna üzülüyorum.
