Yazık ki, nasıl öldüğümü yazmayacağım. En çok işte buna üzülüyorum. Bir yazar bütün yaşadıklarını yazsa bile ölümünü yazamaz. Oysa ölüm, yaşamın en önemli olayıdır. Yaşamımın en önemli olayını yazamadan gidiyordum.
Stoizm Yolcusu Bir Psikologdan veya Bir Rehber Öğretmenden Stoik Öğretiler
Her normal insan gibi bazen ben de bir şeyleri kafaya takıyorum. Sonrasında sıkılıyorum, sinirleniyorum, üzülüyorum.
Devamında düşünüyorum, ne yapmak lazım bu durumda? Sonra bütün bunları düşünürken ve hissederken stoizme sarılıyorum.
Şöyle bir değerlendirme yapıyorum: Bu yaşadıklarıma birkaç yıl sonra da veya bundan 5 yıl sonra da üzülmeye, bunları önemsemeye devam edecek miyim? O kadar zaman geçtikten sonra bu yaşananlar hala yaşamımı etkileyecek mi, yoksa etkisi yitip gidecek mi?
Bunu düşünmek duyguların etkisinden bir miktar sıyrılmamı ve büyük ölçüde mantıksal zemine çekilmemi sağlıyor.
Sonra kontrol ikilemi üzerine düşünüyorum. Benim bu yaşanan olayda değiştirebileceğim bir şey var mı? Eylemlerim sonuçlara tesir edebiliyor mu? Yoksa dışsal kontrol odağına evet, sensin diyebileceğim bir noktada mıyız? Acaba içsel kontrolü ele alabileceğim hiçbir koşul var mı? Ya da yapabileceğim tek şey yaşananların üzerine geliştirebileceğim yargılar mı, olumlu veya olumsuz? Kabullenmek ve bu yönde bir farkındalık geliştirmek mi lazım veya tam bir sabır mı gerekli? Acaba durum neyi gerektiriyor?
Sonra biraz daha düşünüyorum: Bu meseleden başka dikkatimi nereye verebilirim? Çabamı nereye koyabilirim?
Evet bütün bunları düşünmek ve bu yönde değerlendirmeler yapmak ufkumu açıyor, vizyonumu genişletiyor, beni rahatlatıyor.
Her şeyi bildiğini sanıyorsun, ama benim gibi bir kadının hissedebileceklerinden zerre kadar haberin yok! Senin için üzülüyorum Mutlu olmayı tercih etmeyen herkese üzülüyorum"
Ah Be Zorba! Öyle Üzülüyorum Ki! Yaşarken Ölüyorum
