Gitmenin ekseriyetle iki yönü vardır. Biri neşe, umut, heyecan taşır öteki daima keder. Mevsim Yenice bir başka öyküsünde tam da bundan bahseder: "Nereye gideceğini sormuyorum. Çünkü ikimiz de biliyoruz; gitmek gitmektir, neresi olduğunun önemi yok." Bazen sadece gitmek gerekir sevgili okur. Önemi yoktur varılacak yerin, giden için de
Bu kalabalık bunaltıyor artık. Varlıkları değil, sesleri. Koca bir gürültü koca bir kıyamet, asıl duymamız gerekenleri gizliyor gibi. Ayhan Geçgin, "İnsan sesinin olmadığı bir yere gitmek, durmak, sadece boşluğu dinlemek istiyorum. İnsan sesi, dinlemem gereken şeyi işitmemi engelliyor." der. Öyle bir his sevgili okur: Kısacık bir
Bazı insanlardan kopmak güç. Bu bazen aileden biri olur bazen eski bir dost bazen yeni biri. Zihnimizde yok saysak da varlığı bir türlü son bulmuyor, kopamıyor insan. Ne tuhaf. Aynı kitapta geçiyor: "Yaşayan birinin yası nasıl tutulur diye soruyordu kendi kendine." Her şey bu soruda gizli sevgili okur. Yüreğimizden söküp attık mı birini,
- Hayat! Ilık Ilık İnsanı Esir Alır -
Sevgili Aydos,
''İnsan bazı hataları hemen tanır. Çünkü, onlarla birlikte çok uzun bir yol gitmiştir.''
Günaydın. Yıllar geçse de büyüsek de hayallerimizin hepsine değil de birçoğuna kavuşsak da, daima bir şeyler noksan. Bir şeyler anlaşılmaz. Hiç bitmiyor insanın aradığı o "şey". "Mükemmel Günler"deki o diyalogu hatırlayın: "-Hâlâ anlam veremediğim pek çok şey var. -Hayat aşağı yukarı böyle bir şeydir." Ne tuhaf,
Duygusal iyileşme raporu 1
13.05.24-00.51
İlk kez düşmedim, ilk kez kalkmayacağım. Kimse yalnız iyileşmiş bir insandan daha güçlü değildir.
Bugün biraz spor yaptım. Yanıma 2 kitap aldım. Sağlıklı beslenmenin ve rutin takip etmenin nasıl hissettirdiğini hatırladım. En büyük hatamın kendi değerimi başarılarıma bağlamış olmam olduğunu hatırladım. Bir beklentim yok bu süreçten. Herhangi bir zorunluluğum yok. İyileşme dememin sebebi sanki bir adım dışarı attım da fanusun dışından görüyorum kendimi. Dik oturmak istiyorum mesela. Uzun yaşamak istiyorum. Başarılı halimi sevmeyi bırakmadım, hala seviyorum. Ama istediklerini elde edememiş, büyük bir şeyler başarmamış kendimi de seviyorum. Kimsesi olmayan kendimi de, ailesini hayal kırıklığına uğratmış kendimi de, büyük hayaller kuran kendimi de... Kendimi affetmeye başlıyorum. inişli çıkışlı bir yol olacak bu, biliyorum. Maksat bir yere varmak olmamalı zaten, hep yolda olacağım bunu da biliyorum.
Bugün iyi hissettirmese de yarın daha az zor geleceğinin farkındayım bir şeyler yaparsam daha güçlü olacağımın farkındayım. Kitap okumaya ve esnemeye çalışacağım. Karşıma çıkan fırsatları reddetmeyeceğim. Tüm bunları yapamazsam yine de kendimi kabul edeceğim.