"Kaskatı kesilmişlerdi, acı çekiyorlardı; kasları sızlıyor, kemikleri sızlıyor, yürekleri sızlıyor ve bu yüzden dilleri keskinleşiyor, sabahları ilk, akşamları son sözleri hep kırıcı kelimeler oluyordu."
Sayfa 64Kitabı okudu
Yaşamın doğruluğunu belirleyen ve bununda üstünde yaşamın daha da fazla yükselemeyeceği bir kendinden geçiş vardı. Bu kendinden geçiş, kişinin en canlı olduğu anda gelir ama beraberinde canlı olduğu unutkanlığınıda getirir.
Sayfa 44Kitabı okudu
içinde tarifi imkansız bir boşluk hissediyordu; belki biraz açlığa benziyordu ama durmaksızın sızlıyordu, hiçbir yiyecek bu boşluğu dolduramazdı.
Merhamet, daha nazik iklimlere has bir şeydi.
Sayfa 41Kitabı okudu
Acımak, merhamet etmek, zayıflıktı.
Sayfa 77Kitabı okudu
Buck’ın ayakları husky köpekleri kadar sağlam ve sıkı değildi. Son kalan vahşi atası bir mağara adamı tarafından evcilleştirildiği günden bugüne kadar süregelen nesiller boyu onun ayakları yumuşamıştı.
Yeni köpeklerden Pike numaradan hasta taklidi yapan, hırsızın biriydi ve bir keresinde Perrault sırtı dönükken sinsice bir parça domuz pastırması çalmıştı. Ertesi gün Buck bu numaranın aynısını yaptı, fakat kimse ondan şüphelenmediği için kabak beceriksiz Dub’ın başına patlamıştı.