"Bu benim vasiyetimdir. Canım annecim! Senden benim güzel gülüşlerimi hatırlamanı ve yatağımı olduğu gibi bırakmanı istiyorum. Ve sen ablacığım! Arkadaşlarıma de ki : 'O açlıktan öldü...' Ve sen abiciğim! Üzülme, ama, ikimiz birlikte, ' Biz açız!' dediğimizi hatırla. Ey Ölüm meleği! Acele et ve ruhumu al ki artık cennette yemek yiyeyim. Ben çok açım. Ve ey ailem! Benim için korkmayın. Ben sizin yerinize de cennette yiyebildiğim kadar çok yiyeceğim."
Suriyeli mülteci bir kız cocuğun vasiyeti.
Kitap, kültür, edebiyat paylaşmak varken neden bu diyenler olacaktır.
Bu yazı, benim nezdimde toplumcu gerçekçilik akımının en önemli eseri olarak kalacaktır.
Ben, üzülürsem; çok üzülürüm
Konuşmam günlerce, hep düşünürüm.
Anlar herkes suskunluğumu
Sormaz kimse, bilmez sebebini
Ben, üzülürsem; çok üzülürüm,
Sevinmem günlerce, her dakika ölürüm
Benim sevinmelerim, sevişmelerim gibidir
Kısa sürer, hemen bitiverir
Uzun bir süre, tek dakikalık mutluluk
Yeter benim gönlümün olmasına
Benim sevinmelerim,