Vay be...
Kierkegaard'a göre kadın doğası.. "Bana öylesine yakın ama öylesine de uzak. Kendini bana teslim ediyor ama bana ait değil yine de. Hâlâ direniyor ama bilinçli olarak değil; kadınlığın normal direnişi bu çünkü kadın doğası kendini direniş biçiminde gösteren teslimiyettir.."
"Mutluluk yaşanmaz, hatırlanır." diye
bir cümle okumuştum bir yerde.
Bu, böyledir.
Yaşarken farkında olmayız genelde mutluluğun.
Üstünden seneler geçer, alelade bir anda burnumuzun direği sızlar ve şöyle deriz;
“Vay be! Ne de güzel zamanlarmış.
“Hayat, mutlu olunan üç beş andır.!
"Mutluluk yaşanmaz, hatırlanır." diye bir cümle okumuştum bir yerde.
Bu, böyledir.
Yaşarken farkında olmayız genelde mutluluğun.
Üstünden seneler geçer, alelade bir anda burnumuzun direği sızlar ve şöyle deriz;
“Vay be! Ne de güzel zamanlarmış.
“Hayat, mutlu olunan üç beş andır.!
~
Öz
Bazen, geçmişte kalan ve orada kalması gereken meseleleri ısıtıp ısıtıp önüme geri koyduğumu, saatlerce kafa yorduğumu ve kendimi tükettiğimi fark ediyorum. Hani farkına varmak büyük mesele tamam da asıl mesele nasıl çözeceğinde. İnsanız sonuçta ve bu konuda yalnız olmadığımı biliyorum.😅Neyse sonra kendime kocaman bir "Neden?" sorusu soruyorum ve susuyorum. Ardından içimde baya susmuş bir ses konuşmaya başlıyor ve diyor ki : " Bedeninden ötesine var, sen sadece kendine ait olup olmadığını bile bilmediğin bu düşüncelerden ve bu düşüncelerin hissettirdiği duygulardan ve de bu duyguların sonuçlarından ibaret değilsin. " . Sonra vay be diyorum, ardından sessizlik. Ben ne dedim ya kendime. Hımm, sonra ben ne kadar özgür olmak istiyorsam o kadar özgürüm düşüncesi sarıyor benliğimi. Çünkü her düşünce bir bağımlılık getiriyor sonuçta. Sonra mütevazı bir teşekkür ve perdenin usulca kapanması. Ne bu son perde ne de bu son farkına varış...