“Bir şehri tanımanın en kolay yolu, oradaki insanların nasıl çalıştıklarını, nasıl seviştiklerini, nasıl öldüklerini öğrenmektir.”
Doğu Akdeniz'deki salgınların Avrupalı gözlemcileri İslam toplumlarının vebanın Hristiyan ülkelerdeki yaygın kişisel dehşetinden bir ölçüde kaçınabildikleri gerçeğini göz ardı edemediler.
Sayfa 95Kitabı okuyor
Bir kenti tanımanın en bildik yollarından bir de insanların orada nasıl çalıştığına, nasıl sevdiğine ve nasıl öldüğüne bakmaktır.
Sonbaharda, tersine çamur tufanı olur. Güzel günler yalnızca kışın yaşanır.
Buna bağlı olarak, bizim burada insanların birbirlerini nasıl sevdiklerini belirmeye gerek yoktur. Erkekler ve kadınlar ya birbirlerine aşk denilen şeyin içinde tüketirler ya da iki kişilik uzun bir alışkanlık geliştirirler.
Hasta olmak asla hoş bir şey değildir, ancak hastalıkta size destek olan kentler ve ülkeler vardır ve buralarda insan biraz olsun kendini bırakabilir.
Hem sonra hiçbir şeyi abartmamak gerekir. Altı çizilmesi gereken, kentin ve yaşamın sıradanlığıdır. Ama insan alışkanlıklar edindikten sonra günlerini kolay geçirir.
“Ben mutlak tanıklık dışında bir şey kabul etmem. Dolayısıyla sizin tanıklığınızı da kendi bilgilerimle desteklemeyeceğim.
“Hiç mi umut yok doktor?”
“Öldü,” dedi Rieux.
Bu genel karışıklık içinde tarihi olmayan bir şeylerin tarihçisi olmaya çalışıyordu özetle.
‘Beni ilgilendiren tek şey,’ dedim, ‘iç huzuru bulmak.’
Beni çok iyi anladı.
Sıçanların ortaya çıkışları sırasında son derece geveze davranan basın artık tek söz etmez olmuştu. Zira sıçanlar sokakta, insanlar evlerinde ölürler. Gazeteler ise yalnızca sokakla ilgilenir.
Budalalık hep ısrar eder, insan hep kendisini düşünmese bunun farkına varabilirdi.
Bir savaş patladığında insanlar, “uzun sürmez nasılsa, çok aptalca!” derler. Kuşkusuz savaş çok aptalcadır, ancak bu onun uzun sürmesini engellemez.
Yalnız o vakalara hemen bir ad vermeyi göze alamadılar. Kamuoyu kutsaldır. Ortalığı velveleye vermek olmaz; özellikle velvele.