Gülümsemek, gençler için nefes alıp vermek kadar kolaydır.
(...)
Tüm bunların en üzücü yanı, hiçbirinin içtenlikle gülümsememesidir. Kahkahaya boğulmuşken bile nasıl göründüklerine kafayı takarlar.
"Ben var ya, böyle kendini beğenmiş biri gibi gözüküyorum ama aslında ölmeyi öyle çok istiyorum ki, elimden bir şey gelmiyor. Doğduğum andan itibaren ölümü düşünüyorum. Ölmem herkes için daha iyi olacak. Bu bir gerçek."
"İnsan bir yıl boyunca bir gün bile hiçbir telaşesi olmadan yaşayabilse...Yok yok...Yarım gün bile telaşsız geçirebilirse o insan mutlu biridir demektir."
Pes ediyorum; ancak bütünü korumaya önem veren biri varsa, o zaman üzerimdeki yükün bir kısmını omuzlayabilir, işte o zaman bir süre daha idare edebilirim.
Ölümün ve hayatın bir madalyonun iki yüzü olduğu farkındalığına ulaşmam hakkında böbürlenmiyorum ama ölmek de yaşamak da aynı şey değil mi? Her iki durum da aynı derecede acı verici.