Sabitlenmiş gönderi
Kolumu sallıyorum yürürken, kötüysem yüzümü buruşturuyorum
Çok eski bir yerimdeyim, çürüyen bir yerimden geliyorum
Öldüklerimi sayıyorum, yeniden doğduklarımı
Anlıyorum, ama yepyeni anlıyorum bıktığımı
Evlerde, köşebaşlarında değişmek diyorlar buna
Değişmek
Biri mi öldü, biri mi sevindi, değişmek koyuyorlar adını
Bana kızıyorlar sonra, anısızın bana
Kimi ellerini sürüyor, kimi gözlerini kapıyor yaşadıklarıma
Oysa ben düz insan, bazı insan, karanlık insan
Ve geçilmiyor ki benim
Duvarlar, evler, sokaklar gibi yap 
Edip Cansever
Withhyase tekrar paylaştı.
Bilen bilir, ay insanın kalbiyle ilgilidir. Güneş gözlerimizi kamaştırır, ama ay esrarlı bir gecede, yüreğimizi yerinden oynatır
"Hiçbiri acımı, yalnızlığımı ve kendi hayatımda sonsuza dek kaybolmuşluk hissini yok etmemişti."
Okur Takip Önerileri
"Acı ne kadar derinden olsa da zamanla tüm çiçekler güneşe döner yüzünü..."
Bilirsin, her şey bir anda altüst olur. Acı
çekersin. Sonra öylece oturup, her şeyin
bir şekilde yeniden mükemmel olmasını
beklersin. Ama olmazlar. Asla olamazlar.
Artık mükemmel şeyler yoktur. Sadece
eskisinden farklı şeyler vardır. Ama o farklı
şeyler de harika olabilir... Bunu daha önce
fark edebilseydim, kendimi pek çok acıdan
kurtarmış olurdum.
Sonra bir gün o bütün karanlıkları yırtasın gelir Başını alıp gidesin gelir uzak denizlere Artık her şey boş ve yalan sevdin ya bir kere Her yerinden bir buğu halinde o yükselir
Withhyase tekrar paylaştı.
Sanki azalan her şeyle birlikte, eksiliyor insanın bakışları da.
Sayfa 7 - Gökhan ÖzcanKitabı okudu
İyileşmek zaman alır. Acıyı uzaklaştırarak değil, onu içimizde taşıyarak, onu sindirerek, onunla değişip olgunlaşarak iyileşiriz.
Kemal Sayar
“insanın zaman zaman manasızca içi sıkılıyor, her şey tamam ama şu göğüs kafesi sanki hem ağrıyor hem ağlıyor” dedi derviş. “kolay mı?” diye sordu bilge: “dağların dayanamadığını yüklenmiş insan. arada sırada olacak o ruh ağrısı.”
🍂
“uzun bir şiirin son dizesindeyim
bir sağnağın son damlası kaldı içimde
bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor
sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde
benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.”
Çok fazla kırıldık. Evvelâ iyi niyetimizden, saflığımızdan, sonra da saf duygularımızdan. Ne kadar kırılmayı hak etmiyorsak, o kadar kırıldık. Ne kadar değer verdiysek, o kadar yıprandık. Hangi yaralı kalbe kapımı açtıysam, bir yara açıp kapattı geleceğe dair umut kapılarımı. Siyaha dair ne varsa biriktirdim kalbimin sızılarına. İnsan iyi olmaktan yorulur mu hiç? İyi olup yalnızlığı gırtlağına kadar dolar mı bir insan? Sahi iyiler neden yalnız? Nerde iyi bir insan var bıçağın en keskin izleri hep en temiz insanların sırtında? Yüreğimde ne kadar ağrı varsa çektim sineme. Mutlu ettikçe bizi kıranları, altın tepsiyle hüzün hediye edildi kanayan avuçlarıma. Ben şimdi hangi bitişin başlangıcındayım? Bilmiyorum. Mutluluğa ne zaman koşacak olsam, hüzne takılıyor ayaklarım. Kötü biri değilim ama iyi olmaktan da yoruldum…
“keşke diyorum keşke
hiçbir şey bilmeseydim
suya bakıp dursaydım ömrüm boyunca
bir ırmak kenarında
bir deniz ortasında
ya da kalbim
sınırsızlığın müziğini bulmuş
varlığına kendini bırakmış
bir okyanusa kansaydı keşke.”
bilmem kaçıncı defadır
her sabah, yanılmak. 
İlhan Atilla Dicle
İnsanlar bazen karşılarındakine kalben uzak oldukları için anlamakta güçlük çekerler.
Her şeyimiz vardı ama hiçbir şeyimiz yoktu.