Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
Xibalba
Xibalba
@xibalba
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
84 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Sapasağlam bir kurgu, insan denilen şu mahlukatın imini timini gün gibi ortaya döken, dökerken de kadim anlatılara değinip hikaye içinde hikaye veren, her insanın öyküsünü önümüze seren olağanüstü bir eser. Kahramanlardan bazılarını tam sevecekken onun çirkin yüzünü çıkarıp şaşırtıveren ahh insan diye dövündüren, şu insanoğlu denen şeyin bin yüzü
Birinci kitaptaki destansı havanın yerini toplumcu gerçekçiliğin büsbütün aldığı, yürek çarpıntılarının yerine beynimizi zonklatan bir düşünme eyleminin geçtiği, duygudan çok akıl yanımıza hitap eden bir kitaptı ikincisi. Cumhuriyet’in ilk yıllarında devrin ileri gelenlerinin kanun nizam eşliğinde, hükümet çatısı altında ‘milletin efendisi’ni
Elimden bırakamadım deriz ya bazı kitapların sürükleyiciliğini anlatabilmek için kelimenin tam manasıyla elimden bırakamayıp, dilimden düşüremediğim, düşünmeden edemediğim, şu dünyadan herkes her iş silinse de baş başa kalsam şu macerayla dediğim türden enfes bir romandı. Ağalık zulmü, insan tabiatı, toplum psikolojisi hiç bu denli çarpıcı anlatılmamıştır bana kalırsa... Kalp çarpıntılarıyla okunan aksiyon sahnelerinde duyulan destansı tını, yürekte apacı duyulan köylünün çaresizliği, sinikliği, her bir şeyi sineye çekişi... okurken duyulan inanılmaz isyan, öfke, öfkemize ses olan Memedimiz, şahinimiz, dünyanın yakışığı... keşke her kötülüğün karşısına böyle cesurca dikiliveren bir Memedimiz olsa derken bile hep başkalarından bir şeyler uman bu rahatçılığımız, hep bir kahraman bekleyen yanımız, köhnemişliğimiz... yalnız Çukurova köylüsüne değil, kendi içimize, Anadolu insanın tabiatına, toplumumuzun yapısına attığımız keskin, can yakan bir bakış. Yine de ille de insanımızın tertemizliği, ne iyi insanlar var şu dünyada deyip deyip durduran, yufkanın içine soğan sarıp da yemeyi iştahla isteten bir biz! Bir biz ki bazı yürekler acısı, bazı acı acı güldüren, bazı işte aradığım öz bu dedirten, bazı inim inim inleten bazı illallah dedirten... gavur dinli ağaların elinde zar ağlayan. Ne söylesem az bir kitap. Türk edebiyatının şahı derim desem desem, Türk edebiyatının şahini. Pek şiddetle tavsiye olunur.
Okur Takip Önerileri
Niçin bu kadar emek? Neden bunca zahmet? Okuyucuya zevk vermedikten sonra yenilik bu denli önemli mi gerçekten? Bazı bölümleri hayranlıkla okumama, verilen emeği takdir edip, dehasına hayran kalmama rağmen
çok zorlanarak okuduğumu itiraf etmeliyim. İnanılmaz bir dikkatle okumanız gerekiyor kitabı, kimin bilincindeyiz, şu an kim konuşuyor, peki bu kimin düşüncesi, noluyo lan burdaaa?? Evet yepyeni bir dönem başlattığını kabul ediyor ve hakkını veriyorum. Cenaze bölümü tasvirleri büyüleyiciydi, sahildeki anlatım tarzını iki keskin bölüşe ayırması mükemmeldi, Shakespeare bölümleri ufuk açıcıydı fakat genel anlamda ben çok da sevemedim diyebilirim. Okumak her kişinin harcı değil açıkçası. James Joyce eserlerinden daha evvel okuyup, hayran kalmışlığım olsa da yenilik uğruna, bunca anlaşılmazlık ve tatsızlık gereksiz geliyor bana. Sanatı sanat için yapanlar bile birileri tarafından anlaşılmayı bekler, ister hep. Düşünsenize dediklerinizi kimse anlamıyorsa, evet belki de çoğunluk aptal ama bu anlaşılmıyor gerçeğini değiştirmez, bir şeyi dile getirmenin anlamı nedir? Kitap yazmak da umrunda olmamalı, okuyucuyu umursamayanın. Ama diyecek sözün varsa bir muhatabın olmalı bana göre. Velhasıl zor dostum, yine de farklı bir maceraydı. Diğer kitaplarımla kitlelere zaten ulaşmış olsam belki ben de böyle bir şey denerdim kimbilir...
Ruhum sancıdı... Kitap derin bir karamsarlık içerisinde, acı içinde yüzen daha doğrusu çırpınan insanlarla özellikle de Jude ve Sue karakterlerinin toplumsal süreçlerle savaşımını verirken öylesine canlı ki. Biçimsel açıdan kurgu öylesine sağlam ki, öyle akıcı ki, okurken hiç zorlanmadan Wessex’te hissettiriyor. Aynı zamanda bu canlılık can yakıcı bir acıyla yakıp kavuruyor. Hayal kırıklıkları, ne olursa olsun mutsuz olma hali (ki bu öylesine gerçek ki) bazı insanların aşırı duyarlı ve hassaslıklarının içinde bulundukları dünyayı onlara zehir etmesi... bir şeyleri iyice anlıyor olmanın verdiği ruh ezilmesi, kalp kırıklığı, vicdan sızıları... Ah nasıl tarif etmeli... İçimi yaktı geçti. Bu kadar çarpıcı bir anlatımı olan bir kitabı uzun süredir okumamıştım. Thomas Hardy gerçekten başımı döndürdü. Ancak çarpıcılık evet alıp çarptı yerlere. Evlilik ve hayat üzerine ne yazık ki pek doğru tespitlerin yer aldığı ancak anlamanın da yetmediği hayatlar... tıpkı bizimkiler gibi. Öylesine etki altındayım ki sanırım cümlelerim insicamsız. Okuyunuz, şiddetle tavsiye olunur.
Çok ilginç bir kitaptı, çok leziz bir okumaydı. Yazara telgraf yollayan kahramanlar, var mıyım yok muyum yoksa ben de mi roman kahramanıyım dedirten anlar, kitabın oluşumunu çaktırmadan bize aktaran diyaloglar, çok başarılı felsefi tespitler ve de metaforlar. Ve elbette İspanyol yapıtı olmasından mütevellit Don Quijote’ye bolca göndermeler. Yazarın diğer kitaplarını da okuma isteği uyandırdı diyebilirim. Keyifli ve öğreticiydi, tavsiye ederim.
Hiçbir şey büsbütün güzel değil, hiçbir şey yüzde yüz iyi değil, anlık mutluluklar uzuunca sancılı acılardan doğuyor... Sovyet devrimi esnasında ve sonrasında yaşananlar öylesine gerçek anlatılmış ki insanın içi sızlıyor. Epik bir üslubun yanında çok naif bir aşk hikayesi işlense de bunun olaylara gölge düşürmesine asla izin vermemiş yazar. Ayrıca aşk acılarını, ayrılıkları, birliktelikleri dramatize etmeden -tıpkı hayatta olduğu gibi- gelip geçen, hayatın sıradan işleri olarak alması da çok sahiciydi. İnsanlara adalet getirmek için, insanlara ‘demokrasi’ getirmek için, insanlara özgürlük getirmek için ne çok kanlar döküldü, ne çok çileler çekildi, ne nesiller feda olundu da bahsedilen bu kavramların kendilerinden hiçbir vakit haber alınamadı. Tıpkı kitabın sonundaki etkileyici şiirlerden birinde dediği gibi ne yazık ki ‘aydınlığa daha bin yıl var’ sanıyorum. Stalin’in Boris Pasternak’a nobel ödülünü alma iznini vermeme nedenini de anlıyoruz bu arada kitaptan zira her despot gibi gerçekleri duymaktan rahatsız olmuş olsa gerek. Ufuk açıcı, başarılı bir eser. Tavsiye ederim.
İlk pikaresk roman kabul edilen bu anlatının engizisyon korkusuyla isimsiz yayımlanması ne acı. Belki de gerçeğin ve pek çok anlatının yolunu açan bu küçük ama pek değerli eser bize insanın, dinin, yoksulluğun ne kadar alçaltıcı olabileceğini göstermesi bakımından dikkate şayan. Yazıldığı yıllar adına oldukça cesur olan kitap yıllarca yasaklı kalsa da, her daim olduğu ve olacağı gibi gerçeklerin saklanamayacağının önünde sonunda kabullenilmek zorunda olduğunun önemli bir kanıtı. Yaşam bitmeyen bir anlatı, Lazarillo gibi nice talihsizin serüvenleri böyle dile gelmeye başlamışsa da bu tür; günümüzde etkisini yitirmiş ve artık ürün vermiyor olsa da, bu dünyanın karanlıklarında böylesi anlatıların değişik varyasyonlarının bitmeyeceği muhakkak.
Kitabı okurken kafamda daima “the end” şarkısı çalıyor gözlerimin önündeyse ‘Apocalypse’ filminden sahneler gelip geçiyordu. İşin ilginç yanı seneler evvel izlediğim bu filmin, okuduğum kitaptan uyarlama olduğunu bilmiyor olmam. Coppola üstadımıza bir kez daha hayran kalmamı sağlayan bilinçaltıma işlenmiş olduğu belli bu hikaye şimdi Conrad tarafından tekrar gün yüzüne çıkmış bulunuyor. Kitapla filmin birebir olmadığını hatta ayrışan pek çok taraf olmakla beraber belki sade felsefe bakımından benzeştiğini de söylemeden geçemeyeceğim. Kitaba dönecek olursam, kitaptaki tasvirler gerçekten insanı karanlığın yüreğine götürmekle beraber emperyalizmin karanlık yüzünü ve Afrika’daki bitmek bilmez sömürüyü de çizmekte oldukça başarılı. Söz konusu durumlar elbette aydınlık bir üslupla ele alınamayacağı gibi ‘kara kıta’da karanlık işler çeviren İngiliz ve Fransızlar’ın kendi insanlarına dahi yaşattığı akıl almaz ruhsal çöküntüler ve nihayetinde insanın her koşulda ve milletteki aymazlığı içimizi daha da karartsa da Afrika’nın yaşadıkları ve talihi yanında içimiz de bir parça kararıversin değil mi efendim? İyi okumalar.
Diderot’ın kitabı üstüne kurduğu ikili bana Don Kişot ve Sancho’yu anımsattı. Zaten Cervantes’ten etkilendiğine kitapta da yer veren yazarın okuyucuyu romana dahil etme şekliyse inanılmaz. Okuyucuya seslenmekle kalmayıp, onu diyaloglara dahil ettiğini görürüz. Ayrıca durmadan bize hikayeye istediği gibi yön vermenin sadece onun elinde olduğunu, istediğini yazacağını ve de kimsenin buna karışamayacağını söyler. Bu mizahi dil kitabı büsbütün eğlenceli bir hale sokarken, felsefi sohbetler ve heyecanlı aşk hikayeleri dinler dururuz. Bu esnada yazar anlattıklarının bütünüyle gerçek olduğunu hatta kendisinin tarih yazıcısı olduğunu da bize sıkça hatırlatmaktan geri durmaz:) evet elbette sana tüm kalbimizle inanmaktan başka ne yapabiliriz sayın yazar, kalem sizde oldukça yazdıklarınızı okuyup inanmaktan başka..;)
Dünya edebiyatında ilk roman kabul ettiğimiz bu kitap, ilk olamayacak kadar şahane, zaman zaman postmodern diyebileceğimiz kadar şaşırtıcı, enfes bir anlatı. Büyülenerek okuduğum her satırında müthiş bir dehayla birlikte, inanılmaz heyecanlı maceralar, Sancho Panza’ya atılan kahkahalar, nükte ve atasözlerine ağzı açık kalmalar gizli. Sanıyorum edebiyatta ve daha sanatın pek çok alanında yaratılan karakterlere ilham vermiş bu çok gelişkin şaheserin bir örneğini daha okumadım. Dimağımda öyle enfes bir tat bıraktı ki bu üslup her zerresine hayran kaldım. Romanslara, şövalyelik masallarına öyle bir tokat indirilmiş öyle güzel yerilmiş ki, öylesine ince alay edilmiş ki gerçekçiliğin daha bu ilk romanda alabildiğine var olması beni çok şaşırttı. Üstkurmaca tekniğinin adı yokken böylesine başarıyla kurgulanması ise beni bir kat daha hayrete düşürdü. Bu arada çevirmenin üstün yeteneğini de pas geçmemek gerekir. Çünkü bolca kullanılan atasözlerini ve dil oyunlarını böyle ustalıkla Türkçe’ye aktarmak büyük bir maharet ve emek ister. La Manchalı yaratıcı asilzadenin ilk cildini ikincisine yeğlesem de ikinci ciltte Sancho’nun diyaloglarının artmasıyla benim de kahkahalarımın artması bir olduğundan iki maceranın birini diğerinden üstün tutamıyorum. Bu maceraları, Don Kişot ve Sancho Panza’yı ise şimdiden çok özledim...
Günlerdir evin içinde ‘çocuğun kekliğini aldılar, çocuğun kekliğini çaldılar’ diye dolanıp durdum deli gibi. Fakir Baykurt ağız özelliklerini inanılmaz sadık bir şekilde kullanarak, o içtenliği o saflığı, o ezilmişliği köylünün, o sinmişliği, o mücadelesini bir amerikan karşısında hem de yansız bir anlatımla hem de kimseyi büsbütün karalamadan, hem de herkese hakkını verip anlamaya çalışaraktan. Ah ne nefis bir anlatım, dilimizin püri pak ağızları mest oldum.
Pınar Kür’e bayılıyorum. Daha 89 yılında böyle farklı bir tarz, böyle kafa karıştırıcı bir roman oluşturması hayranlık uyandırıcı ve çok zekice. Neredeyse Orhan Pamuk Benim Adım Kırmızı’yı burdan esinle yazmış diyeceğim. Katillerin, maktüllerin konuştuğu fakat sonuna kadar katilin yine de pek belirli olmadığı hem sürükleyici hem edebi anlamda farklı tarzıyla sevindirici başarılı bir roman. Ayrıntılara dikkat ederek Agatha Christir romanlarını çok okumuş biri olarak bazı sonuçlardan şüphelensem de inanılmaz bir merakla elimden bırakamadım. Tavsiye olunur.
Rusya’nın Beyaz Geceler’inde dolaşıyorum hissi yaratan kitap; Bolşevik Devrimi sırasında ev hapsindeki eski bir kontun yaşantısını anlatırken, devrin olaylarına, edebi zevklere, damak tatlarına, insan ilişkilerine, hırslara, velhasıl hayata dair pek çok şeye uzanıp ucundan tutmuş. Akıcı bir üslupla, özellikle son kısmında -biraz baştan savma da olsa- polisiye bir kurguyla serüvenleştirilen kitap bir çırpıda biterken, geride damaklarda bir votka tadı bırakıyor bi parça sert ama sıcacık bir etki ve kocaman bir gülümseme ;)
“Güneş daha doğmamıştı...” sözleriyle başlar yazar kitaba ve kitabını gündoğumundan günbatımına sürdürdüğü bölümlere ayırır. Yazarın yaşamı tek bir gün gibi algıladığını düşündüren kitapta aynı zamanda ritmik bir düzen vardır. Hayatın ritmi dalgalara uygun biçimde inişli çıkışlı tasvir edilmiştir. Yazar kitabını kategorize ederken oyun-şiir tanımını kullanır. Kitabı okurken bir roman gibi değil de şiir gibi okumamızı ister. Özgün tarzı ve yaratımıyla nefis bir serüvendir, tavsiye ederim.
