Çünkü gidenler...
Her zaman bir fotoğraf bırakıyor...
Şarkının en güzel yerinde kopan bir tel gibi…
Nazende sevgilim yadıma düştün...
ANNE
Ömer Faruk İpek
(Yazarı)
Yine düştün yâdıma, yine ağladım anne!
Yine sardı gökleri âhım, feryâdım anne!
Hasret bıçak yarası… Kalbim bir ummân gibi;
Gözyaşı tûfânıyım taştım, çağladım anne!
Belki gözlerin dolar; yüreğine kor düşer;
O güvercin kalbine düşünce adım anne!
Üşüyor umutlarım, üstümü örtenim yok!
Bir bilsen şefkatine nasıl susadım anne!
Dizlerinde uyumak bir hayâl kadar uzak;
Kırıldı bu diyârda kolum, kanadım anne!
Hüznümü anlatmaya kelimeler yetersiz;
Ne yâr kaldı geriye, ne istidâdım anne!
Hasret, kanayan yara… Mesâfeler amansız;
Gönül tebessüm bekler, sensiz nâ–şâdım anne!
Ve gurbeti yaratan vuslatı da yarattı;
O gün gelecek bekle, gör, adım adım anne!
Seni sılada yalnız, bıraktım gözü yaşlı;
“Sana hayırlı evlat” bütün murâdım anne!
Sen gönlünü ferah tut, eksik etme duânı;
Sonsuz kudret sâhibi tek itimâdım anne!