Bu kitap huzuru aramak için kendi içine yolculuğa çıkan gönüllerin hikâyesidir. Ne demiş Tabduk Emre? Uyanma vakti geldiyse bir uyandıran olur elbet. Kimine Hızır kimine uçan kuş kimine biten ot kimine açan çiçek kimine akan su kimine dilsiz taş… Kim bilir belki de sizi uyandıran Huşu Ağacı olur.
Yazarın birinci kitabına bu satırları okuduktan sonda başlamıştım. Bu serinin ikinci kitabı. Nasıl sade, nasıl naif bir kitap anlatamam. Elimden bırakmak bir yana kitabı resmen sarıp sarmalamak istedim. O kadar duygu yüklüydü ki yeri geldi çok heyecanlandım yeri geldi ders çıkarttım yeri geldi kitabı bırakıp ağlaya ağlaya bir hal oldum.Günümüz, geçmiş adeta harmanlanmış bir şekildeydi.İçindeki müzik seçimlerine bayıldım.Bende karakterlerle beraber açıp dinledim onlarla aynı duyguları paylaştım diyebilirim.
Sende tek benim yadıma düştün
Nazende sevdiğim yadıma düştün..
Uzun lafın kısası:
Kitap Huşu Ağacı’nda olduğu gibi Zeynep’ten devam ediyor ama isimsiz bir günlüğün gelmesiyle olay örgüsü bambaşka bir yere gidiyor.Tamamen içine çekerek Hüma ve Yusuf Ali’nin gözünden bakmaya başlıyorsunuz.Sonuna doğru da ağzı açık kalıyorsunuz.Kısacası hikaye yoğun, kalem güçlü gerisi okurun elinde…
Kitabın arka kapağında dediği gibi:
Huşu Ağacı’nın devam kitabı Asude Bahçe, kapısına kara kış dayanan kederli kalplere, o kalplerin içindeki portakal çiçeklerine sığınmayı fısıldamak için yazıldı.
Funda Uçuk Er
Asude Bahçe
