Kısa Öykü: "Kadim Heimlich"
Bir aciz kalışın hikâyesini anlatmak istedim. Okumak isteyen olursa diye buraya bırakayım, kitapla kalın :)
Gök gürültüsü. Yağmur. Bambulardan yapılma evin tavanındaki küçük bir delikten yağmur suları sızıyor. Evin küçük oğlu bulduğu kil kabı, koşar adımlarla getirdi, düşen damlaları tam içine alacak şekilde hizaladı kabı. Tahta masada evin
Sen yoksun ya şimdi, sıcak gülüşlerim kutuplarda üşüyor..
sen yoksun ya şimdi,
sıcak gülüşlerim kutuplarda üşüyor
boşuna çırpınıyor kanatsız güvercinlerim
başım gövdeme ağır
kulağım dudaklarıma sağır
kelimelerim hepsine dargın
sen yoksun ya şimdi..
hüzün boşluklarına düşer ayaklarım
çıkılan yollar hiç bir yere varası değil
duraklarım sahipsiz
gölgeliklerim neşesiz
katran karası akıtan gözlerimin
ağlayışları muhattapsız
kaygılarım anlamsız
acılarım amansız
sen yoksun ya şimdi..
göğsümde beslediğim güvercinler hep aç
hep umutla bekliyor telefon sesindeki kulaklarım
gönlüme değecek ne bir sevda var
ne sözleri taze olan yağmurun elleri
yarının endişesiyle çatlıyor
dünün hüznüyle dağılıyor gönlümün billur kasesi
Tanrı'nın Elleri
Senin o ayinsel kokun
Toprağın
Yağmurun, suyun
Ahhh tanrım gel de kalbime dokun..
Toprak altına koymuşum intihar mektuplarını
Sana emanet yalnızlığım,
Elim
Kolum
Mektubum...
Attila İlhan
yankılanır
abanoz sokağı'ndan
fahişelerin tamtamları
tamtamları
ingiliz sarayı iki adımlık yer
viyana oteli tenha bir liman
koridorlarında bıyıkları ıslak
gözleri kan çanağı