Yalnız bir opera
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Akıp giden zamana göz kırpan
yorgun yıldızlar gibiyiz.
Birbirine uzanamayan
Boşlukta iki yalnız yıldız gibi
Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz
Bir zaman sonra batık bir aşktan geriye
kalan iki enkaz olacağız yalnızca.
Kendi denizlerimizde
sessiz sedasız boğulacağız.
Ne kalacak bizden?
bir mektup, bir kart, birkaç satır
ve benim şu kırık dökük şiirim,
Sessizce alacak yerini
nesnelerin dünyasında.
Ne kalacak geriye
savrulmuş günlerimizden,
bizden diyorum, ikimizden
Ne kalacak?
yalnız bir opera.
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz.
Birbirine uzanamayan
Boşlukta iki yalnız yıldız gibi
Acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları
gibiyiz. Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir
şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi.
Artık hiçbir duygusunu anlamayan çocuklar gibi
Ve elbet biz de bu aşkla büyüyecek
Her şeyi bir başka aşka erteleyeceğiz
Murathan Mungan
Eylülde, aynı yerde ve aynı insan olmamı isteyen notunu buldum kapımda
Altına saat 16.00 diye yazmıştın ve 16.04'tü onu bulduğumda.
Daha o gün anlamalıydım bu ilişkinin yazgısını,
Takvim tutmazlığını ve aramızda bir düşman gibi duran zamanı
Daha o gün anlamalıydım
Senin bana erken
Benim sana geç kaldığımı...
~Yalnız Bir Opera/Murathan MUNGAN~
Yalnız opera tavsiyesidir :)
Yaz başıydı gittiğinde. Sersemletici bir rüzgar gibi geçmişti
Mayıs. Seni bir şiire düşündükçe kanat gibi, tüy gibi, dokunmak gibi
uçucu ve yumuşak şeyler geliyordu aklıma. Önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük usulca düşüyordu bir kağıt aklığına, belki de
ilk kez giriyordu yazdıklarıma, hayatıma.
bir güz sabahı yalnız bir opera…
Ölmüş saadeti karşılaştır yaşayan mutsuzlukla..? Günlerin dökümünü yap…
Benim senden, senin benden habersiz alıp verdiklerini kim bilebilir ikimizden başka?
Murathan MUNGAN
YALNIZ BİR OPERA
........
Gittin.şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz.
Birbirine uzanamayan
Boşlukta iki yalnız yıldız gibi
Acı çekiyor ve kendimize
''- Hangi muammadan bahsediyorsun.?
- Ölümden.. Beşer yalnız muammayı halletmek için yaratıldı. Ve bunu halletmeden yok olacaktır. Bütün..
- Don Pavlo Alveres'in tepesi attı. Bu sefer de o Don Alfonso'nun sözünü kesti. Haykırdı:
- O muammayı senin gibi pelerinli budalalar uydurmuştur. Bütün kâinatta yaşamak insiyakının asıl olduğunu görmeyecek kadar körsünüz. Kendinize ''ölüm fikri'' diye bir bela yaratmışsınız. Kafanı pelerininin içinden çıkarıp etrafına baksana.! Kiraz ağacında, kedi yuvasında, henüz felsefe yapmayan, filozofları olmayan bahtiyar Afrika vahşilerinde senin muamman var mı.? Onlar ölmek istemiyorlar, ölmekten korkuyorlar belki, fakat ölüm diye mücerret bir fikir, ölüm diye bir opera iskeleti yok onlar için, anlıyor musun.? Beşer ölüm muammasının değil, yaşamak hakkının hudutlarını aramakla meşguldür ve ben o hudutları buldum..''
Sayfa 224Kitabı okudu
Yalnız bir opera
Zamanla yerleşir yaşadıkların, yeniden konumlanır, çoğalır anlamları, önemi kavranır.
Bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey, çok sonra değerini kazanır. Yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır.
Oysa yapacak hiçbir şey kalmamıştır artık
Mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan
Her şeye iyi gelen Zaman sizi kanatır.
Yalnız bir opera
Kış başlıyor sevgilim
Hoşnutsuzluğumun kışı başlıyor
Bir yaz daha geçti hiçbir şey anlamadan
Oysa yapacak ne çok şey vardı
Ve ne kadar az zaman
Kış başlıyor sevgilim
İyi bak kendine
Gözlerindeki usul şefkati
Teslim etme kimseye, hiçbir şeye
Upuzun bir kış başlıyor sevgilim
Ayrılığımızın kışı başlıyor
Giriyoruz kara ve soğuk mevsime