Albertine
@albertine_
Ve dans ederken görülenler deli sanıldı müziği duymayanlar tarafından. 
Friedrich Nietzsche
41 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Deniz kıyısına gidelim haydi
Mavi, göğsünde uyutur biraz korkumuzu.
İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde
Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin.
Sayfa 18Kitabı okudu
74 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Bedeni biz olmadan da bir şekilde işini yapan ve ona doğru biçimde "davranır. sak" bize kendimizi "iyi hissettirecek" olan bu "öteki" olarak düşünme eğilimindeyiz. Birçok insan, bedenine sanki bir köleymiş gibi davranır ya da belki iyi davransa bile, bir köleden farksız olarak istek ve geçici heveslerini yerine getirmesini talep eder.
Bazıları ruhun bedeni bilgilendirdiğini söyler. Peki ya bir an için bedenin ruhu bilgilendirdiğini, ruhun dünyevi hayata uyum sağlamasına yardım ettiğini, cümleleri çözümlediğini, tercüme ettiğini, boş bir sayfa, mürekkep ve kalem verdiğini, onlarla ruhun hayatlarımızın üstüne yazılar yazdığını hayal etseydik? Sözgelimi, kılık değiştirenlerle ilgili masallarda olduğu gibi, beden ya kendi başına bir Tanrı, bir öğretmen, bir usta, ehliyetli bir rehberse? Peki o zaman ne olacak? Verecek ve öğretecek çok şeyi olan bu öğretmeni cezalandırarak bir ömürgeçirmek akıllıca mıdır? Başkalarının bedenlerimizi çekiştirmesine, yargılamasına, eksikler bulmasına izin vererek bir ömür geçirmek ister miyiz? Doğru diye dayatılanları reddedip derinleri dinleyecek, güçlü ve kutsal bir varlık olarak göreceğimiz bedene gerçekten kulak verecek kadar güçlü müyüz?
Sayfa 230Kitabı okudu
Vahşi doğa, bedenin, kültürün ve toprağın acı çekmesini asla önermez. Vahşi doğa, değerini kanıtlamak, "kontrolünü" göstermek, karakterini ispatlamak, görsel olarak daha hoş, mali olarak daha değerli olmak için, biçimin dövülmesine asla rıza göstermez.
Bir kadın "Değiş" diyerek kültürü daha bilinçli kılamaz. Ama kendisine yönelik tutumunu değiştirebilir ve böylece de değersizleştirici yansıtmaların kaldırılıp atılmasını sağlayabilir. Bunu, bedenini geri alarak yapar; doğal bedeninin sevincini terk ederek değil, mutluluğun sadece belli bir şekle ya da yaşa sahip olanlara bağışlandığı şeklindeki popüler yanılsamaya aldanarak değil, herhangi bir şeyi yapmak için bekleyerek ya da geri adım atarak değil, gerçek hayatını geri alarak ve onu tüm kapasitesiyle yaşayarak yapar. Bu dinamik kendini kabullenme ve kendine değer verme tutumu, kültürdeki bakış açılarının değişimini başlatacaktır.
Sayfa 228Kitabı okudu
Beni onurundan doğuran kadın
Kalmadı
Bu kadarmış bizi büyüten acı
Bu kadarlış içimizde yanan ışık
Bu kadarmış yeryüzüne düşen gölgemiz.
Ölüler yaşlanmazmış
Yalan
Sensin canımda çırpınan zaman.
Bir gün ben de
Senin kış bahçende--
Sevmek başka nedir Ömür Hanım...
Sayfa 77Kitabı okudu
Dudakların ağzımda gözyaşı mührü... Ömür Hanım, öyle bir acı ki bu, ölen yaşayanda her gün yeniden ölüyor, yaşayan ağlamadan kimseyi sevemiyor.
Sayfa 74Kitabı okudu
Sonsuzluk kirpiğimize serçe kuşu. Bir kanadı hayal, bir kanadı hatıra. Konup konup kalkıyor çaresizliğimize.
Sayfa 73Kitabı okudu
Eşiksiz evim, penceresiz odam
Sevdiğim ne varsa bir bir geliyor ardından
Ölüm beni sana hazırlıyor...
Sayfa 72Kitabı okudu
Yeryüzü şarkım, sürmeli pencerem
Her sabah aynı soğuk
Her akşam aynı keder
Yastığını koklaya koklaya öğrendim
İnsan bir kere ölmüyormuş meğer...
Sayfa 69Kitabı okudu
Boşluk kendine çevirdi beni. Her şey ağırlaşıyor. Her şey soğuyor. Belki de hiçlik bu. Sen orada yalnız kalma diye burada konuşup duruyorum. Canımın burcu. Kirpiksiz gülüm. Merhametine sığındığım kadın. Senden bir parmak yüksekte aldığım her soluk kalbimi kurutuyor.
Ömür Hanım, iyi ki ben de seninle yaşadım dünyayı.
Sayfa 67Kitabı okudu