Samuel Beckett- Adlandırılamayan
“Her şey sonunda nasıl da düzeliyor; sabrın sonu selamet demişler, zaman her derdin ilacı bu düzelmenin nedenlerinden biri de dünyayı artık dönmez, zamanı artık geçmez kılan, acıları sona erdiren dönüp duran şu dünya, hiçbir şey yapmadan, hiçbir şey anlamadan yalnızca beklemeniz gerekiyor, bir şey yapmak bir işe yaramıyor, elinize bir şey geçmiyor, her şey düzeliyor, hiçbir şey düzelmiyor, hiçbir şey asla bitmeyecek, bu ses asla susmayacak, burada yalnızım, ilk ve son kişiyim, kimseye acı çektirmedim, kimsenin acılarına bir son vermedim, kimse gelip benim acılarıma son vermeyecek, hiçbir zaman gitmeyecek onlar, yerimden kımıldamayacağım hiçbir zaman, huzur nedir bilmeyeceğim hiçbir zaman.”
Yeni Diyalektik
_Tanrı, ilk ateisttir. Ateistler
_Tanrı, ilk masondur. Masonlar
_Orospu çocuğu. Marques de Sade
_Herkesin tanrısı kendine benzer. Yamyamların tanrısı bir yamyam; savaşçıların tanrısı bir savaşçı; hırsızların tanrısı hırsız; aşıklarınki de aşk tanrısı olacaktır. Ralph Emerson
_Trakyalılara göre tanrı, sarışın ve mavi gözlüdür. Öküzlerin elleri
“Çok yalnızım” diyor yüksek sesle ve evin sessizliği, sözcükleri kanı emen pamuk gibi içine çekiyor.
Sessizliği bir korunma şekli olarak ortaya çıktı ama geçen yıllarla birlikte bir baskı unsuruna dönüştü; yönettiği değil, onu yöneten bir şey oldu. Artık istese de çıkış yolu bulamıyor. Dört yanı buzdan kapkalın duvarlarla, tabanlarla, tavanlarla
Tüm Donanımımı Kullandım, Ama …
🎵 One by one they pass me by
—Teker teker yanımdan geçtiler
And I used up my supplies
—Ve tüm donanımımı kullandım
Out of water, Out of hope
—Susuz, umutsuz.
Can't make fire; only smoke
—Ateş çıkaramıyorum; yalnızca duman.
Yalnızca 'Sol' Anahtarı Olanlar mı Kalp Çalabilir, Kırgınım.
Gidişin Değil, Kırılmışlığım Batıyor Avuçlarıma. Üzgünüm,
'Biraz daha Kal' diyemediğim için Sana.Yalnızım,
Anlayabiliyor musun Korunmasızlığımı.
Ve Hissedebilir misin hiç Sarılmadan Savunmasızlığımı.
Ö(z) lüyorum Sadece, Aldırma…
Özlüyorum...
Her sabah hüzünle karışık bir umut var içimde. Sensizliğin hüznünü yeni bir günün seni getireceği umuduyla bastırıyorum. Her doğan gün yeni bir umut, Yeni bir arayış benim için. Belki sana kavuşacağım zamana bir gün daha yaklaşıyorum, bugün değilse yarın kim bilir belki de yalnızca kendimi avutuyorum. Yoklugun beni hep yalnızlık şiirlerine itiyor. Bir başıma değilim, sensizlikten yalnızım. sensizlik, Ateş gibi çökmüş yüreğime hiçbir yağmur yetmiyor içimdeki hasret ateşini küllendirmeye hiçbir sevgi yetmiyor senin özlemini gidermeye. Ben her sabah beni sana götürecek yollara bakıyorum, senin duyacağın şarkıları söylüyorum yalnızca. Ve akşam oluyor hiç anlamadan güneşle beraber ben de batıyorum bir kez daha. Bu gece hep uyudum gün boyu çektiğim hasretini rüyalarda biraz olsun giderebilmek için. Her şeye iyi gelen yaraları iyileştiren zaman hiç bu kadar acıtmamıştı yüreğimi. Cam kırıklarıyla dolu kalbim. Derin bir yara açmışsın yüreğimde ne zaman seni düşünsem, seni hatırlatacak en ufak bir şey görsem o kırıklarla dolu yer batıyor yüreğime. Ne söyleyip ne yazacağımı bilmiyorum ama seni hergun daha çok özlüyorum.
bazen hayat çok kötü gidiyor ve ben onu nasıl anlatacağımı bilemiyorum.
Korkuyu sevdiklerimizden öğrenirmişiz. Artık kocamanız, her şey için kocaman. Tüm mumları söndürdüm. Çünkü biliyorum artık öyle iyi biliyorum ki birine ait bir parça değilim ben, birini parçalara ayırabilen bir parçayım. Ve hiçbir zaman ait olamayacağımda. Çift kişilik yatakta ki o çiftim. Isı getiriyorum. Biliyorum, korkuyu bu şekilde öğrendim.